Jaren geleden werkte ik voor een organisatie, die plannen had ontwikkeld voor het inrichten van het Nederlandse rivierengebied. In die tijd vlogen allerlei partijen die hierbij belangen hadden elkaar in de haren en ik legde mijn baas voor, dat het misschien zinvol zou zijn eens een lunch te organiseren met vertegenwoordigers van die partijen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht mijn creativiteit erop loslaten en mensen uitnodigen.
Zes jaar was ik en op weg van school naar huis. In tranen na een zoveelste aanvaring met de juf. Ik nam een besluit: ik zou zelf juf worden en dan zou ik mijn eigen juf als leerling in de klas hebben en haar veel straf geven. Dat kon, want de juf zou van groot naar klein groeien en niet andersom. Een gemeen mens was het. Ze had het altijd op mij gemunt en schreeuwde en sloeg er op los, waarbij het schuim soms op haar mond stond.
De actiedag voor Azië was er weer één van een Oudhollands saamhorigheidsgehalte die zijn wiedeweerga niet kent. Meestal ben ik kritisch bij massale spektakels met een hoog tranentrekkers- of lolbroekengehalte, maar nu heb ik er met plezier naar gekeken.
Mijn pa hangt zo goed en zo kwaad als het gaat in een rolstoel. Dik ingepakt in zijn winterjas, sjaal en pet. Mijn dochter duwt de rolstoel en ik loop ernaast met zijn rollator, die mee naar huis moet. Pa mag het ziekenhuis verlaten. Kan nog niet op zijn benen staan, zo beroerd is hij nog, maar te goed om opgenomen te blijven volgens de artsen. Geen plaats meer in de herberg voor een oude gekneusde man.
In goed een week tijd heb ik me een weg weten te banen door het labyrint van hulpverleningsinstanties voor bejaarden-in-noodgevallen. Stom van mijn pa om op de dag voor kerst van de trap te vallen. De onmogelijkste dag van het jaar. Mensen die je officieel nodig hebt, gaan dan net met vakantie en er is een week lang een flinke onderbezetting overal.
