Knorrige Heren

Jaren geleden werkte ik voor een organisatie, die plannen had ontwikkeld voor het inrichten van het Nederlandse rivierengebied. In die tijd vlogen allerlei partijen die hierbij belangen hadden elkaar in de haren en ik legde mijn baas voor, dat het misschien zinvol zou zijn eens een lunch te organiseren met vertegenwoordigers van die partijen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht mijn creativiteit erop loslaten en mensen uitnodigen. Op een grijze ochtend in het najaar kwam het gezelschap bij elkaar op het terrein van een oude steenfabriek. Een paar oudere mannen vanwege officiële instanties als Rijkswaterstaat, Ministerie van Landbouw, één of andere Boerenbelangenclub en de Industrie. Daarnaast twee jonge biologen en enkele vertegenwoordigers van natuurorganisaties in de vorm van mannen in parka en kak aan hun laarzen, zal ik maar zeggen.

Hun gastvrouw had een strak plan bedacht. In het moerasachtige gebied tussen steenfabriek en rivier was door een plaatselijke natuurgek een wandelroute uitgezet, waarvan we gebruik mochten maken. Smalle plankiertjes, die ons vlak boven het moerasdrab en door het ooibos voerden. De aanwezige biologen zouden de gasten uitleg geven over het natuurschoon en iemand van onze organisatie zou de plannen voor het ontwikkelen van de wetlands presenteren bij een lunch in een oud, knus restaurant.

We zetten stevig onze wandeling in, maar de stemming was niet geweldig. De oudere mannen vertegenwoordigden nogal knorrig de instanties die ‘bewerkt’ moesten worden en zij bepaalden de sfeer. Hoe ik ook mijn best deed het gezellig te houden, het werd er niet vrolijker van. Onze Lieve Heer moet het goed met me voor hebben gehad om dit plan toch te laten slagen – het ging ten slotte om de natuur die haar gang zou mogen gaan in dit rivierengebied – en besloot me een handje te helpen. Net toen ik me begon af te vragen, of het nog wat zou worden, haakte de Heer me op een venijnige manier pootje. Ik gleed lomp onderuit, donderde van het plankiertje en plonsde languit in het moeras. Ik dacht even dat mijn laatste uur geslagen had, maar ik zonk niet naar de diepte. Wonderwel bleef ik hangen op de dichte begroeiing die daar ‘toevallig’ ronddreef (dank u Heer).

Eén van de knorrige mannen greep me onmiddellijk in mijn lurven en hees me het plankiertje op. En puddumme (dank je Jansen), wat zag ik eruit: van top tot teen onder de blubber en zeiknat. Knor nummer twee poetste mijn gezicht af met een frisgestreken zakdoek en het gezelschap was er qua stemming flink op vooruitgegaan, zag ik vanuit mijn ooghoeken.
De wandeling werd een jolig succes. Zo ook de lunch met presentatie. Tussen de sandwiches door smaakte de ouwe-jongens-krentenmik-sfeer me heerlijk, kwam ik weer op temperatuur en de partijen leken een beetje tot elkaar gekomen.

Soms, als ik mijn neus achterna ga in het rivierengebied, de wilde paarden zie lopen, geniet van de weelderige plantengroei tussen rivier en zomerdijk en als ik dan neerzijg op één van de rivierstranden, denk ik wel eens: ‘Als u me nou niet pootje had gehaakt Lieve Heer, zou het dan ook zo mooi geworden zijn?’

[img]http://www.wnf.nl/wnf/website/media/images/simpletext/KoniksOverstr2mil_klein.jpg[/img]