In goed een week tijd heb ik me een weg weten te banen door het labyrint van hulpverleningsinstanties voor bejaarden-in-noodgevallen. Stom van mijn pa om op de dag voor kerst van de trap te vallen. De onmogelijkste dag van het jaar. Mensen die je officieel nodig hebt, gaan dan net met vakantie en er is een week lang een flinke onderbezetting overal. Ziekenhuisopname zat er niet in zo vlak voor de kerst. Daar was pa niet kapot genoeg voor, dus zoek het zelf maar uit, aldus de huisarts, al zei hij het iets deftiger tegen mijn moeder en mij. Ik heb hem een fijne vakantie gewenst, heb mijn mouwen opgestroopt, de telefoon gepakt en ben in het wilde weg gaan bellen om in elk geval IETS te regelen.

Met grote inzet van de mensen ‘in het veld’ met wie ik te maken kreeg bij het organiseren van noodhulp, kregen we het toch voor elkaar het ergste leed te verzachten, al bleef het tobben. Na een week werd de situatie ondanks alles toch onhoudbaar en heb ik met behulp van de vervangende huisarts alsnog een ziekenhuisopname weten te forceren. Op oudjaarsavond. Pa was er inmiddels flink op achteruitgegaan.
Grote paniek op de Spoedeisende Hulp toen we per ambulance arriveerden, want de man bleek een bloeddruk van dik boven de 250 en een polsslag van amper 40 te hebben om nog maar te zwijgen van een ernstige hartritmestoornis en het feit dat hij niet meer verder wilde.
De zere voet, waar foto’s van gemaakt moesten worden, was bijzaak. Pa werd afgeserveerd naar de hartbewaking.

Intussen is het 3 januari en is zijn situatie met medicijnen gestabiliseerd. Ook komen de officiële bureaucratische ‘organen’ weer op gang in de gezondheidszorg. Er komt een dame aan het bed om de repatriëring te regelen, want de bedden stromen weer vol na de feestdagen. Ik zit erbij en kijk ernaar. Alles wat ik bij hem thuis georganiseerd heb, had ik officieel niet mogen doen, want ik heb de bureaucratie omzeild. O foei toch! Sja, formulieren kun je nu eenmaal in de laatste week van het jaar in een noodsituatie niet tijdig op de plek van de beambte krijgen die het fiat moet geven. Die komen heus wel, maar achteraf natuurlijk.

Gistermiddag kreeg ik telefoon van haar. Mijn vader komt deze ochtend – dinsdag – thuis. Zij heeft de rolstoeltaxi geregeld en woensdag komt de rolstoel die zij besteld heeft bij de thuiszorg.
Ik val even stil: dinsdag de rolstoeltaxi en woensdag de rolstoel? Klopt dat? Ik leg haar mijn vraag voor en ze ziet mijn probleem even niet. ik stel de vraag nog een keer en ze zegt: “O, dat is inderdaad niet goed, sorry. Dan moet u maar even ergens anders een rolstoel vandaan zien te halen.” Dat treft, want ik had al een rolstoel aangevraagd bij de gemeente. Ik bel, maar krijg te horen dat die nog niet geleverd kan worden, omdat de formulieren nog niet binnen zijn. Die rolstoel komt hooguit pas over een week.

Zo dadelijk ga ik naar het ziekenhuis om mijn vader op te halen. Er is geen bureaucratische rolstoel voor hem aanwezig, maar ik heb gisteravond met de verpleging afgesproken, dat ik er gewoon even één leen van de fysiotherapie, die ik terug moet brengen zodra een officiële rolstoel arriveert bij mijn pa thuis. Het is tegen de regels, maar nood breekt wetten volgens de zuster. En zo is dat. Heerlijk zo’n regeltjesomzeilende praktisch ingestelde zuster!

Nog even en we kunnen een rolstoelrace beginnen hier. We hebben er in theorie nu drie door bemiddeling van die papieren-hotemetoot. Ach ja, waarom makkelijk als het moeilijk kan. Toch?
Hulde aan de mensen die ons geholpen hebben buiten de regels om. Over de rest wil ik het niet eens meer hebben. Eerst maar eens zien dat we pa weer thuiskrijgen als hoogbejaard immobiel patiënt en maar eens kijken of we ons redden met de noodvoorzieningen die ik inmiddels heb laten aanbrengen. Het wachten is op een aangepaste woning…
Als hij dat haalt.


10 reacties

pepe · 7 januari 2005 op 11:39

[quote]Het wachten is op een aangepaste woning… [/quote]

Wat zijn we lekker bezig met allemaal regeltjes, sollen met ouderen is in deze maatschappij heel gewoon geworden. Het lijkt bijna niet meer over mensenhulp te gaan.

Ma3 sterkte ermee, beterschap voor je pa en ook je ma natuurlijk.

Li · 7 januari 2005 op 12:02

Een rake column weer Ma3! Je geeft uitstekend weer wat er mis is in ons land dat zo graag een 24 uur economie wil, maar dan niet van vrijdagochtend tot maandagmiddag, op feestdagen en in de vakanties:-x

Het lijkt allemaal zo mooi geregeld in Nederland tótdat je er mee te maken krijgt! Inderdaad kom je terecht in een web van bureaucratie, regeltjes, vakantie, fouten en betuttelingen. Je wordt er moedeloos van.

Als je niet assertief ben dan bereik je geen flikker in deze maatschappij.

Dan ben je extra blij met mensen die (vaak vrijwillig) wél een helpende hand bieden. 🙂

Li

Kees Schilder · 7 januari 2005 op 13:52

Zoals op mijn pasje van het Zilveren Kruis staat: “EERST MENSEN, DAN REGELS”
Oke dan.

En al lezende word ik pissiger.
Sterkte Ma3

KingArthur · 7 januari 2005 op 17:17

O zo herkenbaar die bureaucratie. Ik kan je verzekeren deze heeft niet alleen toegeslagen in de gezondheidszorg.

Je wordt inderdaad gedwongen om illegale praktijken uit te oefenen wil je heden ten dage nog vlot iets geregeld krijgen.

Enneh..heel veel sterkte met je pa.

sally · 7 januari 2005 op 22:48

Veel sterkte met je vader ma3anne!

liefs
Sally

Mosje · 7 januari 2005 op 23:37

[quote]Het wachten is op een aangepaste woning…[/quote]Zometeen zit je niet alleen met drie rolstoelen maar ook met drie woningen.
🙂

Hey Ma3, heel veel sterkte toegewenst!

Ma3anne · 8 januari 2005 op 01:22

Jongens en meiden,
Ik wil even kwijt, dat CX me de afgelopen zware periode veel troost en afleiding heeft gebracht, waar ik kracht uit heb geput.
Het is een warm plekje hier bij CX.

Bedankt allemaal!

Marianne

Dees · 8 januari 2005 op 09:59

Hoewel dit soort bureaucratische onzin niet nieuw is, blijft het verbazen.. Nogmaals sterkte.

Ma3anne · 8 januari 2005 op 19:13

Maandag komt rolstoel nummer 3. De ziekenhuisrolstoel is een niet inklapbaar model jaren zestig, dus die kan ik niet terugbrengen in mijn auto. Moet ik minstens een grote bus voor hebben. Is dat mijn probleem of het probleem van die hotemetoot? 😕

Mup · 9 januari 2005 op 22:02

Van hotemetoot,

Veel sterkte!

Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder