Het regent pijpenstelen als ik eindelijk de bus in kan stappen. Ik ben tot op de draad toe nat. Met mijn koude, natte handen probeer ik zo snel mogelijk mijn ov-chipkaart langs het apparaat te schuiven. Achter mij hoor ik een geïrriteerd zuchten, omdat ik het kennelijk niet vlot genoeg doe. De chauffeur klapt de deuren dicht en vervolgt direct zijn rit.
Het was op een lome, broeierig warme zomerdag. Precies zo’n dag als nu, waarbij de zon al direct na haar opkomst haar warmte over het land en de velden spreidt. Trillend en zinderend strekte de strak blauwe lucht zich uit in de verte.
Er was geen zuchtje wind om je klamme, door hitte geplaagde lichaam te verkoelen.
Op een dag staat hij binnen, alleen weet ik nog niet wat er gaat gebeuren. Hij wel, want hij is iets van plan. Ik ben bezig een cadeautje in te pakken voor een dame en haar dochter. Ze hebben een zilveren kettinkje gekocht voor een verjaardagfeestje en ik doe mijn best er een zo leuk mogelijk pakje van te maken. Ondertussen staat hij rustig te wachten tot het zijn beurt is. “Ik kijk nog even in de etalage hoor” zegt hij dan, en loopt vervolgens naar buiten.
