“Hoe ga je me neuken?” zei de vrouw. “Van voren, van achter, of doen we het op z’n Frans?”
“Wil je dan geen voorspel?” vroeg de man.
“Voorspel?” zei de vrouw. “Ik moet morgen om halfzeven op, bewaar je voorspel maar tot de kerst.”
Laatst kwam ik een jonge vrouw tegen.
Zij leek op Sandra Bullock.
“Jij lijkt op Sandra Bullock,” zei ik.
“Dat komt door mijn mond,” zei de jonge vrouw.
“Maar mijn spekarmen kunnen niet tippen aan die van haar.”
Ik deed er het zwijgen toe.
Als ik naar Sandra Bullock kijk.
Let ik nooit op haar armen.
Margootje is mijn favoriete uitlaatklep. Zij is prachtig geel van kleur, merk Golden Retriever, de Rolls-Royce onder de honden. Ze woont een paar straten verderop, en gisteravond werden wij tegelijkertijd uitgelaten. Dat komt omdat mijn baasje een oogje heeft op haar vrouwtje Tessa, de elite-eenheid van ons dorp.
Met twee handen bonsde de vrouw tegen de wanden van haar glazen huis.
“Hoor je me?” riep zij luid. “Hoor je me?”
Maar de man buiten hoorde en zag haar niet. Wel keek hij in haar richting en frunnikte wat aan zijn haar.
Voor mij is dit glas, dacht de vrouw. Maar voor hem een spiegel. Hoe kan ik hem ooit bereiken?
En weer hamerde zij zo hard mogelijk tegen het glas, maar de man liep door.
“Ik denk,” zei de vrouw “dat ik mijzelf maar wegcijfer, dat moet niet al te moeilijk zijn; ik begin langzaam te tellen en bij tien ben ik weg.”
“Doe maar niet,” zei de man “voor mij tel jij nog mee.”
“Dan moet jij eens vertellen waarom ik ertoe doe”, reageerde de vrouw.
