Maandagavonden in een verre stad zijn maar saai en troosteloos. Dinsdagavonden hebben ook wel iets naargeestigs, en zelfs de woensdagavonden weten niet altijd te ontsnappen aan treurnis, maar maandagavonden vormen de weemoed zelve.
Heb je even voor mij? Kun je wat tijd voor me vrij maken? Fijn, want ik wil je wat vragen.
Ik kwam je vijfentwintig jaar geleden tegen. Oheo, je was een verlegen meisje. Niemand had nog van je gehoord. Ik ook niet, maar ieder uur van de dag. Oheo, zag ik je lach.
Laatst kwam ik een vrouw tegen. Zij had drie benen.
“Jij hebt drie benen,” zei ik.
“Er ontgaat jou ook niets,” zei de vrouw.
Daar had zij een punt. Ik geloof niet dat ik ooit een been over het hoofd heb gezien.
De man en de vrouw liepen over het strand. De wegebbende zee links, de duinen rechts, en de wind pal in hun gezicht. De winterzon scheen op hun ruggen.
Zo af en toe sprongen zij over een kreekje waarin het water snel richting vloedlijn stroomde, maar nog even en de vloed zou het water de andere kant opstuwen.
Het viel eigenlijk nog wel mee. 40 Dagen zonder Seks. Maar nu het voorbij is ben ik wellustiger dan ooit. Op dit bijeffect heeft de EO niet gerekend. Ik krijg geen enkele nazorg en moet zelf maar zien hoe ik ermee klaarkom.
Gelukkig ben ik niet geheel afhankelijk van mijn zelfredzame rechterhand, want tegenover mij in de trein zit een alleraardigste vrouw.
