Inzicht

Met twee handen bonsde de vrouw tegen de wanden van haar glazen huis.
“Hoor je me?” riep zij luid. “Hoor je me?”
Maar de man buiten hoorde en zag haar niet. Wel keek hij in haar richting en frunnikte wat aan zijn haar.
Voor mij is dit glas, dacht de vrouw. Maar voor hem een spiegel. Hoe kan ik hem ooit bereiken?
En weer hamerde zij zo hard mogelijk tegen het glas, maar de man liep door. Vreemd huis, dacht de man. Helemaal uit spiegels opgetrokken. Zou er iemand wonen? Vast niet, er zit helemaal geen gewoon raam in, laat staan een deur. En trouwens, wie gaat er nou in een spiegelhuis wonen. Dan zie je de hele dag je eigen beeld. Of zouden het eenrichtingsspiegels zijn?
De man keek nog eens aandachtig, maar zag alleen zichzelf. Hij frunnikte wat aan zijn haar en liep door.

“Zeg man,” zei de vragensteller. “Als iemand jou een spiegel voorhoudt, zie je dan alleen jezelf, of ook degene die hem vasthoudt?”
“Hoe bedoel je?” vroeg de man.
“Ik stel hier de vragen,” zei de vragensteller. “Als iemand jou een spiegel voorhoudt, zie je dan alleen jezelf, of ook degene die hem vasthoudt?”
Dit keer zweeg de man. Minutenlang.
Een steen moet ik hebben, dacht hij toen. Een steen. Groot genoeg om een flinke spiegel aan diggelen te slaan.