Haar stem doet me denken aan het sprookje van de Chinese Nachtegaal. Zo mooi, zo zuiver, zo zwoel, dat ik mijn hart een paar slagen voel overslaan op het moment dat ik haar heerlijk uitgesproken zinnen hoor. De vlinders in mijn buik zijn allemaal volledig ontwaakt uit hun recente winterslaap en ik sta te dansen door mijn kamer.
Ik heb een beetje problemen met mensen. Ergens in mijn vroege jeugd is daar al iets grondig mis gegaan. Ik had in die tijd tanden waar je een akker mee kon omploegen als je me aan mijn benen achter een trekker hing, waardoor ik constant het doelwit was van pesterijen van mijn klasgenoten. Tijdens het speelkwartier op het schoolplein werd ik bij voetbal altijd als laatste gekozen, waarna ik de rol van doelpaal toebedeeld kreeg. Als het meezat dan; op slechte dagen was ik de bal.
Ik word gek. Denk ik. Wat ik wel zeker weet, is dat anderen gek worden van mij. Mijn laatste relaties zijn allemaal geëindigd met een afscheid aan de poorten van een of ander gekkenhuis ergens in het land. Nou ja, de laatste bungelt nog een beetje, maar over niet zo heel lang zal ook dat wel definitief voorbij zijn. En dat terwijl het allemaal zo leuk, lief en aardig begon.
