Kom je met me spelen?

Ik heb een beetje problemen met mensen. Ergens in mijn vroege jeugd is daar al iets grondig mis gegaan. Ik had in die tijd tanden waar je een akker mee kon omploegen als je me aan mijn benen achter een trekker hing, waardoor ik constant het doelwit was van pesterijen van mijn klasgenoten. Tijdens het speelkwartier op het schoolplein werd ik bij voetbal altijd als laatste gekozen, waarna ik de rol van doelpaal toebedeeld kreeg. Als het meezat dan; op slechte dagen was ik de bal. Op aandrang van mijn ouders, nadat zij er door de schoolleiding op gewezen waren dat ik over zeer slechte sociale vaardigheden beschikte, ben ik destijds naar een kinderpsycholoog geweest. Daarvan weet ik alleen nog, dat ik op een gegeven moment naar huis werd gestuurd met de opdracht om mijn grootste kwelgeesten uit te nodigen om na schooltijd met mij te komen spelen.

Op zich was dat misschien niet eens zo’n slecht voorstel en in eerste instantie ging ook alles goed. Toen we echter op het voetbalveld in de buurt van mijn huis verwikkeld waren in mijn eerste voetbalpotje waarin ik niet gedegradeerd was tot bal of paal en ik tegelijkertijd met kwelgeest 1 naar de bal kopte, boorde de ver voor mijn gezicht uitstekende kalkbumper zich in het door de inspanning van het spel rood geworden wangvlees van laatstgenoemde. Althans, dat is wat de dokters mij vertelden toen ik weer bijkwam in het kinderziekenhuis in Rotterdam; zelf kan ik me van dat voorval en de daaropvolgende wraakactie van kwelgeesten nummer 2,3,4 en 5 – kwelgeest nummer 1 scheen nog zeker 20 minuten intens schreeuwend en spartelend op de grond gelegen te hebben – in zijn geheel niet meer herinneren.

We verhuisden naar een klein dorp ergens in het Groene Hart, waar ik op een nieuwe school een nieuw begin kon maken. Afgezien van een kopstoot in het kruis van de langste jongen van de klas – ik was zelf de kleinste, zelfs met hoog opspringen kon ik zijn hoofd niet raken was mijn inschatting – is daar eigenlijk weinig bijzonders meer gebeurd en in de daaropvolgende jaren kon ik zowaar rekenen op een flinke dosis populariteit.

Nu, jaren later, is op de een of andere manier alles weer een beetje terug bij het oude, vriendenloze geheel van mijn basisschool jaren. Ik denk er steeds vaker aan om dat advies van die kinderpsycholoog weer eens toe te passen, maar ik ben er nog niet uit welke kwelgeest ik als eerste zal benaderen: De klokkenluider van de kerk naast mijn huis, die mij iedere zondagochtend op een onnoemelijk vroeg tijdstip mijn bed uit laat trillen of de plaatselijke dorpsgek, die mij deze week al drie keer keihard lachend en joelend van mijn sokken heeft gereden op zijn knalrode scootmobiel, toen ik met mijn volle boodschappentas de 100 meter van de ingang van de Albert Heijn naar mijn huis aflegde.

Die eerste zou ik waarschijnlijk binnen een week de plaats in laten nemen van de klepel in zijn verdomde klote kerk, waardoor de hele buurt zondagochtend gewekt zou worden door zijn in totale doodsangst uitgeschreeuwde ijzingwekkende noodkreten die bij iedere slag meer aan kracht zouden verliezen; de tweede zou al na twee dagen schreeuwend, met een touw om zijn benen, achter zijn knalrode scootmobiel hangen, terwijl ik hem lachend en joelend, het gas vol open houdend, met zijn tanden over het dorpsplein sleur, waardoor de immer op zijn gezicht aanwezige duivelse grijns er stukje bij beetje vanaf geschraapt wordt, totdat het plein net zo rood kleurt als zijn gemotoriseerde mongolenbak.

Ik denk dat ik er voor de zekerheid nog een nachtje over slaap, met mijn schat van een kat aan mijn zijde. Morgen haat ik vast weer iemand anders…