De gevallen junk

“Heej bonenbrein!” Altijd een hartelijk welkom in de coffeeshop, en de vaste gasten kennen elkaar wel. Een maand lang ben ik hier weggebleven. Nu sta ik er voor de tweede keer in dezelfde week. Ik neem plaats op mijn vaste kruk, tussen een oudere man en een stapvriendin.

De woorden van een kind

Drie maanden geleden ben ik gescheiden van de vrouw van mijn nachtmerries, omdat je de uitspraak “Tot de dood U scheidt” naar mijn bescheiden mening niet al te letterlijk moet nemen. Op dat soort momenten ga je jezelf afvragen waarom je eigenlijk leeft, en waarom je eigenlijk een wekker zou zetten. Tenzij je werkt natuurlijk, dan zet je de wekker en vraag je jezelf af waarvoor je werkt.. Nadat Godzilla haar koffers had gepakt, deed ik dan ook de deur op slot en de gordijnen dicht, vastberaden om niet meer deel te nemen aan dit leven totdat ik zou weten welk nut het zou hebben.

Biertje?

[i]’… is het leven niet al mooi en fascinerend en overweldigend genoeg, zonder dat je je ook nog eens druk moet maken over ‘zin’, over een uiteindelijk doel, over je lotsbestemming?'[/i]

— archangel

Een avondje stappuh

Deurbel.. Als ik open maak herken ik het gezicht van een zekere Vriendin, en zie dat ze versterking bij zich heeft. “rrobin! Verassing! We gaan feesten! Je hebt jezelf lang genoeg hier opgesloten! Jémig je ziet eruit… Je lijkt wel op mijn leraar Nederlands”. Aanhangsel is al net zo complimenteus als ze opmerkt dat er een smog hangt waar de gemiddelde coffeeshop jaloers op zou zijn. Kort daarop sta ik doodsangsten uit in de bijrijderplaats van een veel te gammel wit Fiatje. Onderweg krijg ik te horen dat de zus van Aanhangsel haar verjaardag viert. We draaien een villawijk binnen, en als we stoppen voor de deur van een van die kastelen zie ik de bui al hangen. “Eén uurtje maar, daarna gaan we naar de disco!”