Ik arriveerde een kwartier na de begintijd op de receptie van één van mijn ex-medewerkers in het ziekenhuis waar ik een belangrijk deel van mij loopbaan heb doorgebracht. Bert was veertig jaar in dienst en had veel van zijn collega’s en ex-collega’s uitgenodigd om dit heugelijk feit met hem samen te vieren. Door dat kwartiertje later, moest ik aansluiten in de lange rij die zich inmiddels ter felicitatie van de jubilaris had gevormd.
Wij zijn op wintersportvakantie in Oostenrijk en het weer is omgeslagen van sneeuwrijk winters naar zonnig en warm zomers. Na een fantastische skidag in het hooggebergte, zitten we op het balkon van ons appartement te genieten van een koel glas Grüner Veltliner.
Beste lezers, deze column gaat over lijken.
Ik keek zojuist ( 3 december 2011) naar een uitzending van het Tv-programma ‘Kassa’, dat ook over lijken ging en daar zat een meneer van de onderneming Yarden die nog meer over lijken ging. En dat op een zaterdagavond die toch eigenlijk bestemd is om leven te maken!
Bezoek van familie, of het nu broer is of zus, of het kinderen zijn of neven en nichten, onvermijdelijk komen gesprekken uit op verhalen van ‘toen’.
Gisteren kwamen mijn broer en schoonzus op bezoek. De conversatie verliep geanimeerd, van skûtsjesilen tot vakantie in Finland, en van het pas geboren kleinkind tot verhalen van onze moeder in haar laatste jaren van haar leven.
Ineens strandde het gesprek bij het onderwerp ‘moppen’.
Op zesjarige leeftijd gaf ik tijdens ‘een dagje Efteling’, na langdurig gekibbel, mijn buurmeisje een klap op haar linkeroor. Mijn feestgevoel verdween onder de brute gezagsuitingen van de beide ouderparen. Met de pet in de hand moest ik de volgende dag naar de familie in kwestie, om mijn excuses te maken. Ik heb dit als een groot onrecht ervaren en later als een smet op mijn dossier voor ‘onbesproken gedrag’.
