Het is een verhaal dat mij met enige geheimzinnigheid werd verteld door een boswachter van het fraaie natuurgebied van het Provinciaal Waterleiding Bedrijf in de duinen bij Bakkum. Toen ik het hoorde, in de tachtiger jaren tijdens een wandeling door dit gebied, was het al lang geleden gebeurd:
Omdat de sneeuw in ons wintersportoord door de zomerse temperaturen van maart ook als sneeuw voor de zon verdween, besloten wij een driedaags uitstapje te maken naar de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. Het was ons vierde bezoek aan Wenen. Bij een wandeling voor de stad komen wij altijd weer voorbij de prachtige Stephans-dom in het centrum van de stad. Omdat het er barst van de toeristen, is het plein voor de dom de plek waar in livrei gestoken neplakeien met blonde pruiken ons kaartjes proberen te verkopen voor de concerten tweederangs orkesten.
Het eerste fotokopieerapparaat dat ik in mijn leven heb gezien, stond bij de Ripolin Lak-, Verf- en Vernisfabrieken te Hilversum. Het was de producent van potjes verf met op het etiket, als handelsmerk, drie schilders die de naam ‘Ripolin’ op elkaars rug schilderden. Dat was een vorm van kopieerwerk oude stijl.
Op dinsdag 16 januari 2007 om 15 uur en twintig minuten, rijdend op de bergweg van Hochfügen naar Fügen, bereikte mij via Radio Tirol het tragische bericht van het, op de leeftijd van 90 jaar, overlijden van Dr. Rudolf-August Oetker. Dit nieuws trok mijn aandacht, want aan Dr. Rudolf-August Oetker heb ik namelijk een heel slechte herinnering.
Toen ik de leeftijd van zestien jaar bereikte, naar de mening van mijn ouders genoeg plezier in het schoolgaan had gehad en daartegenover nauwelijks aanwijsbaar resultaten had neergezet, werd voor mij een werkplekje gevonden op de afdeling advertentie-incasso van N.V. Dagblad Het Parool te Amsterdam. De administratieve afdelingen van Het Parool waren gevestigd in het Bungehuis en ik herinner mij die behuizing als oud en troosteloos.
