Dr. Oetker

Op dinsdag 16 januari 2007 om 15 uur en twintig minuten, rijdend op de bergweg van Hochfügen naar Fügen, bereikte mij via Radio Tirol het tragische bericht van het, op de leeftijd van 90 jaar, overlijden van Dr. Rudolf-August Oetker. Dit nieuws trok mijn aandacht, want aan Dr. Rudolf-August Oetker heb ik namelijk een heel slechte herinnering. Dr. Oetker had, vlak na de oorlog, kennelijk genoeg van alle droge en harde baksels van moeder Oetker, want geen mens ter wereld heeft zoveel strijd tegen misbaksels gevoerd als deze Rudolf. Als een ware alchemist ontwikkelde Dr. Oetker tovermiddelen die zelfs het bakwerk van de grootste stommerd deden rijzen tot een verse en luchtige versnapering. Zijn producten vonden vanaf dat moment hun weg naar de keukens van de bloemrijk geschorte huisvrouwen in Nederland en waar ook ter wereld. Het kapitaaltje van Oetker is nog harder gerezen dan alle bakwerk, want de goede man was bij zijn overlijden één van de rijkste inwoners van Duitsland.

Ik herinner mij nog de kleine zakjes bakpoeder in het keukenkastje van mijn moeder. Bij de productie van cake werd altijd een zakje ter hand genomen en het aan het beslag toegevoegde ‘toverpoeder’ stond garant voor een perfect eindresultaat.Rudolf-August Oetker sloeg helemaal op hol door zijn succes. Zelfrijzende pizza’s, puddingen en weet ik wat al niet meer, dreven de omzet van zijn concern op tot meer dan zeven miljard euro per jaar. Ook zijn eigen ‘bakmeel’ is goed gerezen, want er blijft een grote schare kinderen en kleinkinderen achter om zijn fortuin te delen. Maar de vraag blijft, waarom heb ik zo’n slechte herinnering aan Dr. Oetker?

Mij valt niet veel te verwijten door mijn nageslacht, maar ten aanzien van één activiteit komt mij enige beschuldiging van verwaarlozing toe. Voor koken en bakken heb ik zelden een voet in de keuken gezet. De enige maaltijd die ik ooit foeterend ter tafel heb gebracht is ‘macaroni met ham en kaas’. In een verder verleden heb ik het nog tot het bakken van een appeltaart van bovengemiddelde kwaliteit gebracht. Toen ik direct daarna besloot ‘als verrassing’ een lekkere verse cake voor mijn echtgenote te bakken, ging het goed mis en hierdoor is elke bakactiviteit mijnerzijds tot het einde der dagen uitgesloten. Vol overgave begon ik de in het ‘Kookboek voor beginners’ vermelde ingrediënten te mengen. Vanuit moeders overlevering meende ik mij te herinneren dat er geen goede cake tot stand kon komen zonder Dr. Oetkers bakpoeder. Verdomd, het goedje stond ook in onze keukenkast. Zonder doseringsadvies. Ik wenste in ieder geval een ‘luchtige cake’ en binnen dat streven verdween een heel zakje bakpoeder van Oetker in het beslag. Ik vette een cakevorm, goot het schitterend beslag daarin, plaatste het geheel in de voorverwarmde oven en wachtte trots op de thuiskomst van mijn levensgezellin.

Het verrassingseffect kwam iets eerder. Een doffe plof weerklonk vanuit de keuken. Bij thuiskomst trof mijn echtgenote mij jammerend op de knieën aan, voor een oven die door een explosie tot in elke hoek was besmeurd met de restanten van een mengsel dat explosief bleek te zijn. Dat is de dag dat ik voor ‘sukkel’ ben uitgemaakt en ik ben gestart met het vervloeken van Rudolf-August Oetker; tot zijn laatste dag.

Rudolf-August Oetker, hij werd geboren naast de oven, hij leefde met de oven en hij eindigde in……………………………..