Toen ik de leeftijd van zestien jaar bereikte, naar de mening van mijn ouders genoeg plezier in het schoolgaan had gehad en daartegenover nauwelijks aanwijsbaar resultaten had neergezet, werd voor mij een werkplekje gevonden op de afdeling advertentie-incasso van N.V. Dagblad Het Parool te Amsterdam. De administratieve afdelingen van Het Parool waren gevestigd in het Bungehuis en ik herinner mij die behuizing als oud en troosteloos. Elke ochtend kwam ik met duizenden andere forenzen per trein uit Hilversum, liep het Damrak af en de Spuistraat Met trage tred betrad ik het Bungehuis en daarna de stoffige kantoorruimte op de tweede verdieping. Daar zat ik met vijfendertig collega’s opgepropt deel te nemen aan alle handelingen die voor een juiste registratie van girobetalingen noodzakelijk waren. Om klokslag vijf uur werd het gebouw weer verlaten, met een wat andere dynamiek dan bij binnenkomst. Als ware er een startschot gegeven, zo verliet iedereen in ren de kantoorruimte uit en de overbevolkte de lift in. Die lift zakte onder het collectief overgewicht menigmaal tot onder het beganegrondniveau weg. Dan moest worden gewacht op de ‘bevrijding’ en werden wel drie tot vijf vertrekkende treinen gemist.

Ik had leuke collega’s, waaronder een twintigtal jonge vrouwen die uiteraard niet onopgemerkt bleven. Maar het werken op een grote afdeling had in die tijd een wat vervelende consequentie: er mocht alleen over zaken gepraat worden. Als je deze wetgeving overtrad, werd je venijnig door het strategisch zittend hoofd berispt. ’s Morgens en ’s middags was er een ruim kwartier gereserveerd voor koffie of thee, maar die pauze werd regelmatig verpest omdat het Hoofd, ene Richard T, zelf het hoogste woord wenste te voeren met sterke verhalen. Hoe brengt een mens nog wat werkvreugde in deze stoffige sfeer?Ik had een -eveneens 16 jarige- maat, Willem, waarmee ik de middagpauze flanerend door het centrum van Amsterdam doorbracht. Van Oude Zijds tot Nieuwedijk, alle stegen, straten en wegen werden nauwgezet verkend. Willem was fijne gozer, die voor die tijd schandelijk progressief was uitgedost met superwijde broekspijpen, bordeelsluipers en zeer lang haar. We ontvingen de knipogen op de wallen, doorkruisten de Bijenkorf en slopen langs alle etalages waarin niet-alledaagse spullen tentoon werden gesteld. Al tientallen malen hadden wij voor het venster van de feestwinkel op Nieuwedijk gestaan om ons te verlekkeren aan allerlei zaken waarmee wij wat fleur (toevallig: Willem heette Fleur) in het kantoorleven zouden kunnen brengen. Jeukpoeder, kunstdrollen, suikerklontjes met een spin erin, keuze te over. Het meest attractieve attribuut, tentoongesteld in het midden van de etalage, heeft ons wekenlang aangetrokken. Wij hakten de knoop door. ‘Wij willen twee dassenwippers’. De slonzige oude winkeleigenaar hielp ons met trillende handen om de attributen te bevestigen in onze stropdas en aan ons overhemd. Ze werkten nog beter dan we hadden durven dromen. Zodra de buikspieren langzaam werden gespannen, kwam de das strak en statig omhoog en bleef staan in een stijve hellingshoek vooruit. De gelijkenis hoeft niet nader te worden uitgelegd.

Die middag zaten wij gespannen achter onze bakken met kopiefacturen. Toen Elly, de mooiste aller meiden, opstond voor toiletbezoek en onze positie passeerde, kwamen de twee stropdassen langzaam overeind. Bij de enkeling die dit opmerkte, rolden de ogen zowat uit de kassen. Bij een tweede opstand der dassen, was de publiekskring al aanzienlijk groter en weldra was fluisterend de mare ‘moet je Hans en Willem zien’ de afdeling volledig rondgegaan. De dassen herrezen en zakten bij ieder vrouwpassage, behalve bij juffrouw Klaverman, maar die was op weg naar baas Richard. Klaverman was een mannenhaatster op leeftijd en deed haar beklag over het onstichtelijk tafereel. Richard brulde van woede, zette ons en publique te kijk en naam ons mee het kantoor uit. ‘Wij zijn even naar personeelszaken’.

Buiten de deur sloeg Richard om als een blad aan de boom. ‘Doe het eens voor’, zei hij met een grijns tot de punt van zijn oren. Langzaam verrezen de twee stropdassen als de erectie van een vrouwtrouwe zeeman na een wereldreis. Bij dit toneel barstten wij uit in een huilend lachen. Baas Richard hervond zichzelf: ‘Zeg alsjeblief niets tegen Juffrouw Klaverman’.

Ik weet niet meer hoe, maar we hebben het gepresteerd: zonder lachen gaan zitten en overgaan tot de orde van de dag’.


6 reacties

DreamOn · 22 februari 2007 op 17:20

Ik moest lachen om je column, maar vond het taalgebruik zo hier en daar wel wat te hoogdravend, voor zo’n grappig verhaal.
Klein foutje; in het verhaal heb je het over een dassenwipper, in de titel over dassewipper.
Ik heb het even nagekeken, het mag allebei, maar dan moet je wel consequent zijn.

En iets meer witregels leest wat prettiger.

Je hebt het wel zo beeldend weten te beschrijven, dat ik het helemaal voor me zag. 😀
Eerst het saaie leven beschrijven is een goede zet in dit verband. Des te meer kan de lezer zich de behoefte aan een verzetje voorstellen.
Groetjes DO.

pally · 22 februari 2007 op 20:02

Erg leuk verteld al is het taalgebruik een beetje te archaisch, wat niet zo past bij dit verhaal. Bovendien, je bent een schrijver in deze tijd.
Maar ik heb wel erg gelachen! 😆
welkom op CX

Pally

pepe · 22 februari 2007 op 20:42

Erg leuk debuut hier. :lach:

Nana · 23 februari 2007 op 09:49

Nieuwe Voskuil?

schoevers · 24 februari 2007 op 19:25

Leuk zoveel reacties te ontvangen. Dat ben ik op mijn eigen site niet gewend.

Hartelijk bedankt.

Mien · 17 januari 2023 op 20:12

Wel Hans. Een afscheid in stijl met jouw eerste schrijfsel op CX. Het ga je goed. En denk eraan. Niet polariseren. Hier niet, nergens niet, vrij zijn, daar gaat het om. En ja, ook vrijheid kent beperkingen en verplichtingen. Vooral naar onszelf. Dus … wees gerust. Ooit komt alles goed, waar dan ook.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder