Boodschappen doen met mij is doorgaans niets bijzonders. Ik werk snel en efficient mijn lijstje af en zorg dat ik zo weinig mogelijk tijd in welke winkel dan ook hoef te verblijven. Soms vinden de winkelmedewerkers dat ook beter. Dat ik zo snel mogelijk weer buiten ben. Want soms is winkelen met mij wel iets bijzonders…
Bestaat er een god? Als je het mij vraagt: ik heb geen idee maar mocht hij bestaan dan zit hij wellicht ergens op een verre planeet waar het zonnetje altijd schijnt, waar alle vrouwen directe afstammelingen van Shakira lijken te zijn en mannen een schaars goed. Men loopt er naakt en mocht je de onweerstaanbare behoefte hebben te paren zonder te vermenigvuldigen dan maakt hij er geen punt van dat je even een rubber gebruikt of voor het zingen de kerk uit gaat.
Twee wat dommig maar toch wel neuke meiskes houden een derde meisje staande.
‘Zeg eens, mogen we jou even heel erg voor schut zetten?’
‘Huuuhhh..?’
‘Jaaahaaa, je bent op de tepelvisie en wij zijn van de modepolitie en wij hebben verstand!’
‘Huuuuhhhh..?’
‘Ja hoor eens, dit kan èèècht niet hoor, heb je dit helemaal zelf bedacht?’
‘Huuuuuuuhhhh..?’
‘Nee meid, dit is èèècht helemaal fout, fout, fout…’
TV irriteert mij. Vooral de hedendaagse commercials. ‘Omdat ik het waard ben…’ (L’Oreal). Vergeet het maar! jij lekkende rimpelige muts. Niks omdat je het waard bent. Omdat zij vinden dat je het nodig hebt. Je bent een afgeleefd oud lijk, dát is wat L’Oreal je probeert duidelijk te maken.
Hij was sinds enkele dagen vrijgezel en de wanhoop nabij. Na jaren samenwonen stond hij min of meer op straat. Verslagen en doodongelukkig stond hij aan mijn voordeur: ‘Mag ik een paar dagen bij je wonen?’ Meer dan een sporttas had hij niet bij zich. Het zou dus maar een paar dagen duren.
