Een uurtje geleden heb ik Merrey’s column over haar oude grijze maar vooral verschrikkelijk onhandige vader gelezen. En omdat deze oude grijsaard nog steeds geen positief bericht omtrent zijn verschijnen op een aankomende CX-meeting heeft achtergelaten in CX-café besluit ik even een gevatte reactie te plaatsen…
We zitten op een terras. Het is de eerste echt zonnige dag sinds weken dus ik heb mijn knetterbak de sporen gegeven en rijd naar het oosten om mij te treffen met een cx-verslaafde van het kaliber VC. VC wordt je niet zomaar. Dat even voorop. Daar ligt een verslaving aan ten grondslag.
Zaterdagmiddag 16:00 uur. Het is koud buiten! Maar ik moest er effe op uit, op de Fat, om de laaste restanten van het drankgelag van gisteren uit mijn kop te rammelen. Mijn dragpipes blêren de laaste flarden muziek van vannacht uit mijn hoofd. Het is weer eens een zware tol die ik heb betaald voor dat stuk compensatiegedrag…
Ontelbare salvo’s joeg ik hem met mijn wapen in zijn pens. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Hij ook niet. Hoe vaak ik zijn ledematen er ook afschoot, zijn hoofd liet exploderen, er afhakte of mijn gekartelde bajonet in zijn bortskast dreef om zijn hart eruit te snijden, hij bleef overeind komen om zijn eigen dood te wreken. Mijn lot was onomkeerbaar… ook ik stierf duizend doden.
Mijn moeder heeft het me ooit verweten: ‘jongen, je bent te eerlijk, je kunt de waarheid soms maar beter voor je houden en ja, liegen kan vaak helpen.’ Deze wijze raad had ik mij maar beter ter harte kunnen nemen.
