Ik zit hier op het Indonesisch eiland Bali onder een palmboom en een blauwe wolkenloze hemel in mijn tuin vredig te wezen, wanneer ik plots op het internet een artikel lees over besnijdenis. De Joodse baby gilt en schreeuwt. De rabbi doet wat zijn god hem opgedragen heeft en voert Lees meer…
Ik beschouw mijzelf als een vriendelijke, beleefde en welopgevoede in het jaar 1951 geboren oude man, maar soms, heel zelden, kan ik het niet laten om een paar snedige woorden te zeggen als reactie op de onbeschoftheid van onze medemens.
Zo was ik gisteren in Hardy’s supermarkt in Sanur (zuiden van het eiland Bali, Indonesië), toen een Frans koppel toeristen van middelbare leeftijd mij in de rij voor de kassierster opzij duwde.
Ik wist dat zij Fransen waren want ik had hun horen spreken.
Ik heb etalagepoppen altijd al een beetje griezelig gevonden. Onbeweeglijk, zoals een slang die zich voorbereidt op de aanval, staren ze je aan met hun lugubere ogen.
Het wordt binnenkort nog spookachtiger. Hun ogen zullen niet langer dood zijn. De poppen gaan naar jou kijken.
Hij telefoneerde mij. Zijn stem klonk oud, maar hij sprak met het accent van de zon.
Zijn Frans accent had niets te maken met Parijs. Hij sprak Frans met dat heerlijk zuiders accent dat zo Italiaans klinkt.
U heeft het accent van Fernandel, zei ik in het Frans.
Ik heb naast de spiegel in mijn badkamer een papiertje geplakt met daarop de woorden : “Septembergevoel Niet Vergeten”
Vorig jaar was het al oktober toen ik mij plots het Septembergevoel herinnerde. Te laat dus. Ik vind dat ik dat heerlijk gevoel enkel in de maand september mag oproepen. Het is gemakkelijk om het Septembergevoel te vergeten in de tropen want hier zijn alle dagen eender : eeuwig warm en vochtig.
Geen West-Europese zomer, nee, altijd ligt de lucht als een natte handdoek op je kop en je zweet je kapot, zelfs als je hier al dertig jaar woont.
