Het septembergevoel is in aantocht

Ik heb naast de spiegel in mijn badkamer een papiertje geplakt met daarop de woorden : “Septembergevoel Niet Vergeten”
Vorig jaar was het al oktober toen ik mij plots het Septembergevoel herinnerde. Te laat dus. Ik vind dat ik dat heerlijk gevoel enkel in de maand september mag oproepen. Het is gemakkelijk om het Septembergevoel te vergeten in de tropen want hier zijn alle dagen eender : eeuwig warm en vochtig.
Geen West-Europese zomer, nee, altijd ligt de lucht als een natte handdoek op je kop en je zweet je kapot, zelfs als je hier al dertig jaar woont. Septembergevoel is een zacht en innig geluk zoals de geur van gepofte kastanjes, vallende bladeren, motregen, muziek van Bach en Vivaldi, om zes uur ‘s morgens wanneer de mist laag over de weiden hangt champignons plukken in de Belgische Ardennen, op het verlaten Noordzeestrand wandelen, preisoep eten en oude cognac drinken bij een haardvuur.
Hier in Indonesië is alles hel en groen, vochtig en dampend. De natuur is gulzig, overvloedig, alles groeit in een mum van tijd en alle bomen zijn altijd in volle bloei. Alles blijft groen, eeuwig groen.
Hier bestaat geen stilte. Indonesiërs verafschuwen stilte. Het doet hun denken aan de dood. Er moet altijd gelach, lawaai en muziek zijn, anders krijgen ze schrik van spoken. Altijd komen ze in groep de mooiste en de meest stille plekjes bederven.
Als ik soms om zes uur ‘s morgens geheel alleen op het strand zit komen wildvreemde Indonesiërs mij aanspreken. Uit medelijden, want ik ben alleen. Ze kunnen zich niet voorstellen dat iemand alleen wil zijn. “Bent u helemaal alleen ?” Ze gebruiken de beleefde aanspreekterm want zo is hun cultuur nou eenmaal. Dat zit ingebakken in de taal en de tradities.
Alleen op reis gaan, alleen zijn, dat is voor hun het ergste en dus willen ze die eenzame man een beetje opbeuren, want hij is zeker heel ongelukkig, zo helemaal alleen.
Terwijl ik beleefd met de rustverstoorders praat, gaan mijn gedachten naar de innigheid van september in mijn vaderland.