Geen Nederlandse toestanden

Ik beschouw mijzelf als een vriendelijke, beleefde en welopgevoede in het jaar 1951 geboren oude man, maar soms, heel zelden, kan ik het niet laten om een paar snedige woorden te zeggen als reactie op de onbeschoftheid van onze medemens.
Zo was ik gisteren in Hardy’s supermarkt in Sanur (zuiden van het eiland Bali, Indonesië), toen een Frans koppel toeristen van middelbare leeftijd mij in de rij voor de kassierster opzij duwde.
Ik wist dat zij Fransen waren want ik had hun horen spreken. Ik vond dat ik toch moest reageren, dus ik zei: “Eh toi, ça va mon brave?”
De man reageerde alsof ik net zijn hond doodgeschoten had.
Ik weet natuurlijk wel dat de Franse uitdrukking “mon brave” gebruikt wordt om sociaal minderen ironisch aan te spreken, maar ik deed het expres. De man werd zeer agressief. Zijn dikke vrouw mengde zich in de discussie, waarop ik haar onderbrak met de woorden : “t’y mêle pas, ma grosse”, wat betekent “bemoei je er niet mee, dikke”.
Ik vond dat niet beledigend, want ik ben zelf dik en weeg 120 kilo.
Omdat ik het schril geschreeuw van de vrouw beu werd zei ik op het hoogtepunt van de ruzie “suce ma quéquette, ma choupinette”, wat betekent “zuig even aan mijn penis, mijn jong schatje”.
Ik ken al die vulgaire uitdrukkingen omdat ik altijd Frans sprak met wijlen mijn lieve moeder, die afkomstig was uit het zuiden van het Belgenland en dus Franstalig en bovendien rad van tong wat vulgair Frans betreft.
In plaats van blij te zijn dat ik haar aansprak alsof zij een jong vrouwtje was werd zij hysterisch, waarop haar man mij een vuistslag gaf die ik handig ontweek. Hij sloeg een gat in de lucht.
Laf ging ik achter de drie inmiddels toegesnelde Indonesische security kerels staan, waarop ik in het Indonesisch snel uitlegde dat de Fransen mij aangevallen hadden omdat zij niet netjes in de rij voor de kassierster wilden staan.
Ik zei hun dat zo’n gevechten normaal zijn in Frankrijk, waar er voortdurend rellen zijn in supermarkten omdat het Franse volk, in tegenstelling tot het Balinese, heel onbeschaafd is.
Mijn leugen ging er in als koek, ook omdat ik vloeiend Indonesisch sprak, en die security kerels stonden onmiddellijk aan mijn zijde.
De Fransen werden redelijk hardhandig uit de supermarkt gegooid en gewaarschuwd dat de volgende keer de politie erbij zou gehaald worden.

Ik heb niet echt genoten van mijn triomf, want toen ik met mijn elektrische scooter naar huis reed werd ik tegengehouden door de politie. Enkel en alleen omdat ik een blanke ben, beweerden die corrupte kerels dat ik het rode verkeerslicht niet gezien had, terwijl ik volhield dat het op oranje stond. De Indonesische motorrijders die mij gevolgd hadden lieten zij gaan. Om mij te pesten gaven zij mij de volledige behandeling, dus mijn boodschappentas waar enkel een diepgevroren kalkoen in zat, werd onderzocht op drugs. “Wij zullen genoegen nemen met de kalkoen,” zeiden ze,”en dan hoef je geen boete te betalen.”
Daar ging mijn kalkoen. Wanneer ik nog eens een kalkoen wil kopen zal ik mijn Balinese werkvrouw vragen om naar de supermarkt te rijden.