Plots sterven

Hij telefoneerde mij. Zijn stem klonk oud, maar hij sprak met het accent van de zon.
Zijn Frans accent had niets te maken met Parijs. Hij sprak Frans met dat heerlijk zuiders accent dat zo Italiaans klinkt.
U heeft het accent van Fernandel, zei ik in het Frans. Natuurlijk, zei hij, maar ik wil het even over iets anders hebben. Mijn kleinzoon zit in een cel van het politiekantoor in Sanur en ik heb via de Franse ambassade vernomen dat U mij zou kunnen helpen om mijn zoon vrij te krijgen.
Ik heb teveel gezopen omdat ik verdrietig ben en wanhopig en daarom kan ik niet naar uw kantoor gaan, kan U naar hier komen, ik zit in een bar tegenover dat monument in Kuta.
Zuipen zoals Fernandel dus. Ik besloot om die grootvader te ontmoeten en te helpen.

Het monument in Kuta, een herinnering aan de dood van 202 mensen op 12 oktober 2002. De aanslag werd gepleegd door een moslim zelfmoordenaar, die zich in een nachtclub opblies. Na de eerste explosie, ontplofte iets verder in de straat een busje gevuld met 1 ton explosieven. Hierbij ontstond een krater van 8 meter doorsnee.
Drie daders werden al in 2003 ter dood veroordeeld door de Indonesische rechtbank van Bali. Ze hebben altijd hun terreurdaad bekend, maar wilden geen enkel berouw tonen: ze zeiden bereid te zijn als martelaars te sterven. Hun advocaten hebben de doodstraf kunnen voorkomen tot november 2008, maar kort na middernacht op 9 november 2008, werden alle drie de veroordeelden geëxecuteerd door de Indonesische justitie.

Ik ontmoette die Franse opa in een cafeetje tegenover het monument voor die doden. Hij had begrepen dat er iets ergs gebeurd was op die plaats, maar hij was meer geïnteresseerd in het lot van zijn kleinzoon.
Als advocaat wist ik natuurlijk wat ik moest doen, want Indonesië is één van de meest corrupte landen ter wereld.
Ik sprak met de Indonesische rechter die bevoegd was voor Sanur en na betaling van zevenduizend euro, werd het kleinkind van de Franse opa vrijgelaten en kon die opa met zijn kleinkind weer naar Frankrijk vliegen.
En waarom zat de kleinzoon in de gevangenis? Omdat hij een hoer niet genoeg betaald had. Die vrouw werd boos, gaf geld aan de politie, en de politie brak in zijn hotelkamer en verborg cocaine, die daarna door andere politie gevonden werd.
Natuurlijk werd de politie ook betaald door de rechter, dus die 7.000 euro werd eerlijk verdeeld.
Ik kreeg als advocaat een ereloon van 10.000 euro, waar ik niet beschaamd over ben, want anders had die kleinzoon minstens 7 jaar in de cel gezeten, een cel met kakkerlakken en andere vieze dingen.
Het is niet gemakkelijk om hier advocaat te zijn.

En ik herinner mij nog toen ik de hand vasthield van die jongen, na de bom in Bali.
Binnenkort wordt de moslim aanval op Bali herdacht, en dat is elk jaar weer een moeilijk moment voor mij.

Op 12 oktober 2002 ontploften de bommen : een enorm krachtige bom in een geparkeerde auto die via een mobieltje werd gedetoneerd plus een zelfmoord bommer.

De zelfmoordenaar deed zichzelf ontploffen in een cafeetje, zodat veel mensen de disco aan de andere kant van de straat verlieten. Dat was wat de moslims gepland hadden, want wanneer er genoeg mensen in paniek in de smalle straat stonden, deden zij de geparkeerde auto ontploffen.

Hun bedoeling was om zoveel mogelijk mensen te doden en te verminken.
Later hebben de daders hun verontschuldigingen aangeboden voor het feit dat er ook moslims gedood werden, en tegelijk hun genoegen uitgedrukt dat er zoveel non-moslims gestorven zijn.

Ik ontving toen alarmerende berichten van overlevenden, en ik ben destijds naar de plaats van de bommen gegaan.

Ik zag stukken van lichamen her en der verspreid, mensen die zo vreselijk verbrand waren dat ze mij vroegen om op hun te spuwen of te urineren om de hitte van hun huid te verminderen, jongens wiens geslachtsdelen afgerukt waren en wiens darmen buiten hun lichaam hingen en in vreselijke pijn waren, en waar geen dokter nog iets kon aan doen….

Ik ben meegegaan naar het Sanglah ziekenhuis om te vertalen, en ik hielp die ongelukkigen in hun laatste uren, want de Indonesische dokters en verpleegsters spraken onvoldoende Engels, Duits, Frans, Zweeds en Nederlands.

Vermits ik al die talen spreek, heb ik de stervenden kunnen bijstaan.
Elk jaar in oktober denk ik aan die mensen die ik in hun laatste uren geholpen heb.

Zoals die Australische jongen die vreselijk verbrand was. Zijn benen en geslachtsdelen waren verbrand, zijn gezicht was een open wonde, zijn neus was weg, de pijn was ondraaglijk.

Ik greep een Indonesische dokter bij zijn mouw, en zei hem dat hij dringend een overdosis morfine moest toedienen, of iets anders dat een zachte dood veroorzaakt. Eerst wilde die dokter dat niet doen, omdat hij een moslim is, en zijn geloof dit verbiedt, maar ik hield vol en deed beroep op zijn menselijkheid en zijn medelijden.

Tenslotte gaf hij toe en diende de dodelijke injectie toe. Ik hield de hand vast van die jongen terwijl die jongen aan het sterven was.

Waar ga ik naartoe, vroeg die jongen met een zwaar Australisch accent.

Je gaat naar een heerlijke plaats, zei ik, zonder het zelf te geloven.

Ik zag hem zich ontspannen toen de pijn verdreven was door de dodelijke injectie, hij keek naar mij en zei : Thank you, mate !

En dan stierf hij. Later heb ik zijn ouders ingelicht over zijn laatste uren.

Zo heb ik ook een Indonesisch meisje dat 20 jaar oud was bijgestaan in haar laatste momenten. Zij kon niet meer spreken. Haar gezicht, mond, lippen, neus, oren, haren waren weggebrand, maar zij leefde nog.
De dokter gaf haar op mijn aandringen een injectie, terwijl ik haar hand vasthield en in het Indonesisch zei dat zij naar de hemel zou gaan. Ik weende, want ik geloof niet in de hemel.

Er waren teveel lijken voor het lijkenhuisje, dus de lijken werden voor het ziekenhuis in de tuin gelegd. ’s Nachts kwamen loslopende honden smullen. Wie ooit op het eiland Bali is geweest weet dat er veel loslopende honden zijn op straat.

Overdag was de stank onverdraaglijk wegens de tropische hitte.

Daar denk ik allemaal aan, nu 12 oktober nadert.

Bovendien zijn er hier nog een aantal mensen zonder armen of benen, de overlevenden, de weduwen, de wezen….

De onmensen die dit veroorzaakt hebben in naam van de islam zijn krankzinnigen.