Mijn hart klopt in mijn keel. Ik voel vlinders in mijn buik. Bij de gedachte aan hem gaat mijn lijf tintelen en krijg ik geen hap meer door mijn keel. Ik moet even graven in mijn verleden om deze gevoelens te plaatsen. Het is namelijk een tijdje geleden, maar ik denk dat ik verliefd ben. Verliefd op Robbie.
Iedereen mag vragen naar mijn leeftijd of hoeveel ik weeg. Ik ben niet het type dat zoiets probeert te verbergen. Zelfs al schatten ze me ouder dan ik ben, dan lig ik daar niet wakker van. Leuk is echter anders. Ik wil ook best nog toegeven dat ik de laatste jaren wat pondjes ben gegroeid, maar hé, ik heb dan ook twee kinderen gebaard in de tussentijd en ik hoef er niet persé meer uit te zien als een achttienjarige.
Mijn dochter is ziek. Nooit geweten dat dit virus op zo’n jonge leeftijd al voor kon komen, maar het bewijs zit toch echt naast me in de kamer. Drie jaar is ze en er is officieel oranjekoorts bij haar vastgesteld.
De treurige klanken van de radio weerspiegelen mijn gevoel. Even blijf ik luisteren, maar al snel besluit ik dat het tijd is voor wat vrolijkers. Maar welke zender ik ook probeer, overal klinken dezelfde droevige melodieën. Pijn en verdriet, dood en verderf. Tijdens ieder nummer blijf ik hopen dat het volgende liedje een blij karakter heeft, maar keer op keer word ik teleurgesteld. Er lijkt geen ontsnappen aan.
Mijn zus belde me om te vragen of ik het toch niet vergeten was. “Shit, dat is waar ook.” Ik had haar beloofd naar de Mylèneparty bij haar vriendin te komen. Pffff, een Mylèneparty, wat moest ik daar in godsnaam gaan doen. Ik had me laten vertellen dat het wat met make-up en crèmepjes te maken had, maar het fijne wist ik er niet van. Wilde ik ook niet weten.
