Wallen tot op mijn enkels. Al een hele week. Ik heb waarschijnlijk iets goed fout gedaan bij de kinderen, want ze zijn me behoorlijk aan het straffen. Ik kom er helaas maar niet achter wat er aan schort, en hoe langer dat duurt, hoe langer zij het volhouden.
Iedere dag als ik langs je foto loop, kijk ik even naar je. Ik geef je even een stiekeme knipoog of laat je mijn glimlach zien. Gewoon om te laten weten, dat ik je nog lang niet ben vergeten en dat dat ook nooit zal gebeuren. Er gaat namelijk geen werkdag voorbij, zonder dat ik iets aan je zou willen vragen of gewoon even met je zou willen praten. Vooral nu het zo’n puinhoop is hier op het werk.
Het was liefde op het eerste gezicht, vele jaren terug. Ik was nog een kind, maar al die tijd ben ik stapelgek op hem gebleven. Ieder jaar zie ik hem wel een paar keer voorbij komen. Helaas vallen onze vakanties niet zo heel vaak samen. Hij is wat dat betreft niet te peilen en komt als het hem uitkomt. Vaak is hij al weer weg als mijn vakantie begint of hij komt pas als ik al terug aan het werk ben. Ik probeer dan wel altijd zo veel mogelijk blikken van hem om te vangen na werktijd of snel even tussen de middag, maar dat geeft meestal weinig voldoening.
Net zoals het nu overduidelijk komkommertijd is, is het ook hooikoortstijd, ijsjestijd en vooral mierentijd. Bij het openen van de deur word ik panisch. Het ziet werkelijk zwart van die kleine irritante beestjes. Ze lopen in een tien meter lang snoer vanaf de voordeur tot de achterdeur. Ze wandelen parmantig door de hal, de keuken door om vervolgens langs de bijkeuken en de serre het huis weer te verlaten.
Het heeft even geduurd, maar ik ben weer op aarde beland. Na een paar weken in een Robbie-roes te hebben geleefd, is daar abrupt een einde aan gekomen. Het moest er natuurlijk ook wel een keer van komen. Zo’n crush kan niet blijven duren, toch zeker niet als je al getrouwd bent en een relatief mooi leven leidt.
