Nachtbrakers

Wallen tot op mijn enkels. Al een hele week. Ik heb waarschijnlijk iets goed fout gedaan bij de kinderen, want ze zijn me behoorlijk aan het straffen. Ik kom er helaas maar niet achter wat er aan schort, en hoe langer dat duurt, hoe langer zij het volhouden. Het begon allemaal toen ik weer moest gaan werken na vier weken vakantie. Van zondag op maandagnacht. De kleinste telg verschillende keren wakker ’s nachts en ’s morgens om half zes klaar voor de dag. Ach dacht ik, het ventje heeft het gemerkt dat ik geen zin had om te gaan werken. Zal morgen wel weer beter gaan. Maar niks hoor, zelfde ritueel en zijn grote zus zat nu ook in het complot.

Goh, zouden ze het niet naar hun zin hebben op het kinderdagverblijf misschien? Met lood in mijn schoenen ben ik het aan de leidsters gaan vragen. Het tegendeel bleek echter waar toen ik naar mijn werk wilde gaan en ze het te druk hadden om naar me te zwaaien. ’s Avonds bij het ophalen wilden ze niet mee naar huis. Duidelijk niet het probleem dus.

Geef ik ze te weinig aandacht misschien? Op mijn vrije dag heb ik mezelf bij mijn dochter en zoon gezet om met hun te spelen, waarop dochterlief zegt: “Mama, ga weg, we hebben jou niet nodig om te spelen”. Oké, niet verlegen om mama’s aandacht dus.

Na een weekje gepieker, gebroken nachten en veel te vroege ochtenden, besloot ik ’s avonds maar eens vroeg naar bed te gaan. Half tien op de klok en ik vertrok naar boven. Net toen ik een been in bed had gehangen, hoor ik mijn dochter huilen. Nachtmerrie. Van haar harde brullen, werd broerlief ook wakker. Vicieuze cirkel. Daarna nog een hoestbui van mijn kleine diva, waar natuurlijk op gedronken moest worden en zo was het weer laat toen ze eindelijk in volledige rust lagen.

De volgende ochtend heb ik maar met mezelf afgesproken, dat ik niet meer ga proberen te achterhalen wat ik verkeerd heb gedaan en al helemaal niet meer om vroeg naar bed te gaan. Het heeft toch allemaal geen zin. Ik zal de straf moeten ondergaan zolang het duurt en wat het slapen betreft, ach, uiteindelijk zal ik toch wel ergens instorten en in een coma vallen? Als jullie morgen de krant openslaan en een bericht zien als: “Jonge vrouw verdronken in koffiemok” of “Vermiste collega slapend op het bedrijfstoilet teruggevonden”, nou….dan hoef je niet te twijfelen, dan gaat het over mij.