Het heeft even geduurd, maar ik ben weer op aarde beland. Na een paar weken in een Robbie-roes te hebben geleefd, is daar abrupt een einde aan gekomen. Het moest er natuurlijk ook wel een keer van komen. Zo’n crush kan niet blijven duren, toch zeker niet als je al getrouwd bent en een relatief mooi leven leidt. Het ging ook allemaal veel te goed. In Brussel was alles al perfect gegaan. De weg er naartoe zonder problemen, gratis kunnen parkeren op 200 meter afstand van het stadion, droog gezeten terwijl het pijpenstelen regende, een spetterende show gezien en na afloop zonder problemen Brussel uit kunnen rijden om vervolgens na één uur en een kwartier weer thuis te staan. Perfecter kan gewoon niet. Een heerlijke gebeurtenis om dagenlang over te kunnen zwijmelen, en dat deed ik dan ook.
Maar ik wilde meer. En meer willen, is meestal vragen om problemen. Ik zou het mezelf echter nooit hebben vergeven als het me niet gelukt was om bij het concert in Amsterdam te geraken. Kaartjes kopen vlak voor een optreden, betekent flink in de buidel moeten tasten, maar dat had ik er graag voor over.
Toen bleek het lot echter genoeg te hebben van mijn gepuber en gezwijmel en haalde me van het een op het andere moment uit mijn roes. BOEM! Angstig keek ik achterom. En jawel hoor, ik had mijn auto netjes geparkeerd op een parking bij de Arena….op een lantaarnpaal wel te verstaan. Van de schrik bijgekomen en na de schade te hebben opgenomen, nam ik mezelf voor mijn avond hier niet door te laten verpesten.
Dit lukte me aardig. Robbies optreden was namelijk nog beter dan dat van vorige week. Het feit dat ik dit keer maar op 30 meter afstand van hem stond, kan aan dat gevoel hebben meegewerkt. Een avond om opnieuw dagenlang pubergedrag voor te vertonen. Echter in verband met mijn accidentje was het na het concert direct gedaan met mijn Robbie-verslaving en kwam ik weer met beide beentjes op de grond.
Of het allemaal de moeite waard is geweest, hangt een beetje af van mijn schadepostje. Dat ik van het optreden heb genoten is in ieder geval een feit. En dat nemen ze me niet meer af.
10 reacties
Mosje · 30 juni 2006 op 13:13
Nooit crushen met popsterren, daar kan je leven een deuk van oplopen.
😉
Prlwytskovsky · 30 juni 2006 op 13:55
Wat hebben Robbie en een lantarenpaal gemeen?
Mup · 30 juni 2006 op 14:53
Tja, Robbie is op hoog eigen risico, hoop dat dat bij je verzekering voor de auto wat beter uitvalt,
Groet Mup.
KawaSutra · 30 juni 2006 op 14:59
@Prlwytskovsky: Wendy is van allebei ondersteboven! 😀
Ma3anne · 30 juni 2006 op 15:50
Hahaha. Muts!
Bakema_NL · 30 juni 2006 op 23:45
Ik heb zelf het plan opgevat om in oktober naar Lordi te gaan in de melkweg in Amsterdam. Ik heb een crush op toetseniste Awa, eens kijken of het gevoel wederzijds is. Verder ga ik niet met de auto, ik kan hooguit problemen krijgen met mijn innerlijke demonen……en die op het podium……maar het is een lekker ding… http://www.elsemanaldigital.com/imagenes/fotosdeldia/Awa-Lordi.jpg
Chantal · 1 juli 2006 op 09:34
[quote]En jawel hoor, ik had mijn auto netjes geparkeerd op een parking bij de Arena….op een lantaarnpaal wel te verstaan.[/quote]
:laugh: :laugh:
Hoop dat de schade allemaal is meegevallen. Het is in ieder geval een erg leuke column! 😀
pepe · 1 juli 2006 op 16:14
Een leuke column.
Verder begrijp ik niet zo goed wat er nu zo aantrekkelijk is aan die Robbie?
Ook hier geldt smaken verschillen, mij zal je in ieder geval niet tegen komen waar Robbie is.
Geef mij Herman maar 😉
Dees · 1 juli 2006 op 17:18
Had je mooi een aLibi kunnen zijn… 😉 En ach schadepostje voor je held, who cares 😉
emaessen · 2 juli 2006 op 15:10
Wendy na die opmerking over je huwelijk, zat ik hongerig naar de opvolgende uitspatting te kijken, maar je bent kennelijk niet met hem naar bed geweest, zonde! Vrouwen die me in mijn vrijheid in willen botten afgezien van seks, kunnen van mij gelijk optyfen, seks is al voor een fles port of vermouth te krijgen tegenwoordig, dus wat boeit dat!
Ik kan me het gevoel wel voorstellen hoor. Tijdens de tryout van het muziekcentrum van Enschede heb ik eerst gehoord hoe de bloedmooie Candy alles degelijk op constructie testte met een hoop funky muziek, om even later vlak naast Hans Dulfer te staan die midden in het publiek saxofoon stond te spelen, onvergetelijk zoiets.
Boddisatva