De treurige klanken van de radio weerspiegelen mijn gevoel. Even blijf ik luisteren, maar al snel besluit ik dat het tijd is voor wat vrolijkers. Maar welke zender ik ook probeer, overal klinken dezelfde droevige melodieën. Pijn en verdriet, dood en verderf. Tijdens ieder nummer blijf ik hopen dat het volgende liedje een blij karakter heeft, maar keer op keer word ik teleurgesteld. Er lijkt geen ontsnappen aan. Ik weiger toe te geven aan al deze ellende en besluit een luchtig cd’tje te luisteren. Alsof de duivel ermee speelt, blijken al mijn vrolijke plaatjes beschadigd. Zonder ook maar één toon te kunnen horen, worden ze door mijn cd-speler terug uitgekost. Als, na lang proberen, er dan heel af en toe toch eentje doorkomt, is het zo weer voorbij. Ze zeggen niet voor niks dat mooie liedjes niet lang duren. Poging mislukt en de radio speelt droevig verder. Af en toe krijg ik bezoek van familie of vrienden. Zij proberen met man en macht mij op te fleuren en zingen hun longen uit hun lijf om met vrolijke tonen boven de radio uit te komen. Heel soms lukt het hen even, maar ook zij moeten uiteindelijk weer gaan.

Ik probeer de radio uit te zetten, maar de knop zit vast. Er is geen beweging in te krijgen. Nu zou een goed moment zijn dat jij me komt helpen. Samen zou het ons vast wel lukken de ellende te stoppen. Maar helaas, jij blijkt de muziek niet te kunnen horen en begrijpt mijn gevoel niet. Ik sta er wederom alleen voor en weet dat het me op deze manier nooit gaat lukken. Want zelfs als het me na heel veel pijn en moeite lukt de radio uit te schakelen, lijkt er steeds iemand stiekem de muziek weer aan te zetten.

Zelfs kussens op mijn oren krijgen het geluid niet gedempt. Hoe minder ik wil luisteren, hoe harder de radio gaat spelen. Zelfs in mijn dromen lijken de akelige klanken me te achtervolgen. Er lijkt niks anders op te zitten dan toe te geven aan de ellende.

Maar deze dag ga ik het anders doen. Lijkbleek en met wallen tot op de grond van nachtenlang niet slapen, neem ik een destructief besluit. Ik gooi de radio uit het raam. Terwijl het ding uiteenspat in honderdduizend stukjes, betrap ik mezelf op een glimlach. Snel kleed ik mezelf aan en ga naar buiten. Ik kijk nog eens achterom naar het hoopje schroot wat er van mijn radio is overgebleven en besluit op zoek te gaan naar een nieuwe. Het is misschien naïef te denken dat een nieuwe radio mooiere muziek zal spelen, maar hé, you can’t blame a girl for trying!

Categorieën: Diversen

8 reacties

Prlwytskovsky · 30 mei 2006 op 18:17

In mijn glorietijd vertoonde één van mijn vriendinnen ook deze tekenen maar alleen als ik weigerde haar op één dag voor de vijfde keer te beminnen. Zelfs de beste vriendschap kent zijn grenzen, nietwaar? Wendy, pracht verhaal!

Mosje · 30 mei 2006 op 19:09

Een hele andere Wendy deze keer, eentje die ik wel graag lees.

Dees · 30 mei 2006 op 19:55

Prachtig geschreven! Heb er echt van genoten. My favorite Wendy so far. Dat belooft nog wat.

Chantal · 30 mei 2006 op 22:26

Hee Wen! Echt supermooi!! 🙂

DriekOplopers · 30 mei 2006 op 23:02

Graag sluit ik mij bij de voorgaande complimenten aan, Wendy!

Driek

Eddy Kielema · 31 mei 2006 op 12:56

Een radio als metafoor voor je gevoelens. Leuk bedacht en prima beschreven!

Ma3anne · 31 mei 2006 op 20:40

Ja, zoals je hier schrijft, raak je iets in me. Erg mooi.

KawaSutra · 1 juni 2006 op 18:40

Ik kan ook vaak de knop niet vinden. Rigoureus ingrijpen is dan de beste methode. Dat heb je prachtig beschreven Wendy.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder