Autobiografie

Je was groen als de lente en groen als de olijfbomen zoals ze alleen maar in Italië kunnen groeien, althans, zoals mijn herinneringen dat toelaten en die zijn selectief. Juni 2003. Ik haal je af in Osdorp, dat dankzij jou in mijn geheugen nog lang groen gekleurd zal zijn. We rijden weg. Althans, ik wil dat wel, jij niet. Je wilt helemaal niet met mij mee. Ik zit met een apparaatje in mijn hand. Op dat apparaatje zitten twee knopjes, een zwarte en een groene. Met een rood hoofd en klotsende oksels stap ik uit. Gelukkig, geen alarm. Jij ging niet af, ik wel. Iemand zegt dat ik op het groene knopje moet drukken, dan komt alles goed. On y va, we gaan. Op reis, op avontuur.

Bijna vijf jaar ben je mijn metgezel. Mijn reisgenoot. De tijd, waarin het verkeer verandert en jij ook. In de winter van 2005 gaat een klein onderdeel, diep in je groene metalen karkas, kapot. Het onderdeel heeft de adellijke naam van gaskleppotentiemeter, waarmee je galgje kunt spelen. Gelukkig is er een iemand in ons kennissenkring die gek op je is en je repareren kan. Je mag er nog een aantal jaar in onderhoud. Je wordt altijd weer medisch goedgekeurd, gezond en wel.

We schrijven 2006. Ik krijg een baan dichtbij huis. Ik kan er naartoe fietsen en houd per dag ettelijke kwartiertjes over. Ik neem je niet meer overal mee naartoe, je ritten blijven beperkt tot feestjes en partijen. Soms lijkt het alsof je je motorkap een beetje dieper naar beneden trekt, wanneer ik wegfiets.

In 2007 beschadig ik je! Afgeleid door een circusclown in een lastig circuit. Een te kleine bocht met een te groot stuur. Gelukkig kunnen we een andere motorkap in ongeveer dezelfde groene kleur krijgen en kunnen we nog een tijdje verder. Zoon wordt 9 en je bent erbij. Je mag weer eens kinderen vervoeren. Radio op tien, zingen met zijn allen en stiekem hoor ik je motor lekker meesnorren.
Toch begin je langzaamaan wat ouder en wat narriger te worden en soms wil je niet. Niet voor-en niet achteruit. Net als ouderen met een griepje krijg je mjankementen. Hoestend en stotend moet je soms je weg vinden. Maar…het komt altijd weer goed, zonder dokter.

Het is winter, 23 december 2008. Het lijkt alsof je een longontsteking hebt opgelopen. Je hoest- en proestbuien willen niet meer stoppen. Bij het starten sputter je tegen alsof je leven er vanaf hangt. De artrose in je groene lijf en hart heeft toegeslagen en je bent voorgoed gesloten. Met geen mogelijkheid en geen sleutel, hamer of schroevendraaier ben je nog te openen.

Terwijl ik naar je kijk wordt er aangebeld. Er staat een rossige man in een waadpak voor de deur. Ik zeg tegen je, dat het de autodokter is. Je gaat logeren, zeg ik nog. Dat je niet meer terugkomt, zeg ik niet, dat durf ik niet. De autodokter gaat nu voor je zorgen. Je mag ook eens achterop, zeg ik tegen je.
Nog geen twee minuten later is het over, klaar. Je laat je temmen, geeft de strijd op. Je gooit je raam open en laat de waadpakman binnen. De pook in zijn vrij, jij naar de vrijheid. Toe dan maar meid, ga maar. Ik kijk voor de laatste keer naar je prachtige achterwerk. Daar sta je dan, statig achterop de sleepwagen van de autodokter. Hiermee verraad ik je tot in het diepst van je metalen ziel en ik lever je over aan de goden van de sloop.

Ma chère Finette, lieve groene metalen meid, lekker ding, bedankt voor alle ritten die we samen hebben gemaakt. Ik heb van je genoten, heb op je gemopperd, heb met je gejuicht als we 140 konden rijden -met wind mee. Altijd boeteloos, overigens.

Mijn mobiele blikken BFF, je was de leukste Peugeot 106 die ik me had kunnen wensen.

Mes regards,

La femme