Auto’s

Er zijn mensen die beweren dat het type auto waarin je rijdt, iets vertelt over wie je bent. Ik denk dat het eerder zo is, dat dit iets zegt over de mensen die dit beweren. Ik rijd in een Astra Stationwagon uit 1999. Knalrood. Een betrouwbaar karretje, ondanks de leeftijd. Een typisch staaltje van Duitse Grϋndlichkeit, op het stuur na dan, want die zit – erg on-Duits – aan de rechterkant. Nu wil het geval dat men hier in Zuid-Afrika erg veel waarde hecht aan de auto waarin iemand rijdt en er zelfs enige status aan verbindt. Mijn gedateerde autootje bevindt zich op parkeerplaatsen steevast in gezelschap van hagelwitte vierwiel gedreven statussymbolen zoals Toyota Prado’s, Mitsibishu Pajero’s, Landrover Discoverers en BMW X5’s. Opgetrokken wenkbrauwen zijn mijn deel als ik de mijn autosleutels aan de valet parking service van een chique restaurant overhandig. Heerlijk!!

In Nederland is het precies andersom. Je oogst meer goodwil als je in een nertsmantel met hermelijnen mof het veganistische eethuisje binnenloopt, dan als je je Porsche in de buurt van de voordeur parkeert. Of ook zo iets, als mijn lieftallige wederhelft met haar blonde wapperende haren een ritje maakt, oogst zij bewonderende blikken en opgestoken duimen, terwijl men met mij steeds een racewedstrijdje lijkt te willen houden. Mijn ervaring: als je in een Porsche rijdt gaan, mensen zich ineens asociaal ten opzichte van je gedragen.

De mythe dat de aanschaf van een Porsche de vervulling van een jongensdroom is, of een bewuste statusbeïnvloedende daad, wil ik ook graag ontzenuwen. In ons geval begaven we ons naar de occasiondealer, omdat B. toe was aan een andere auto. Een Volkwagen Golf of een Audi A3 dachten wij. Staat B. ineens naast een Porsche, en zegt ze:”Is dit niet iets voor ons? Hahaha” Nu ben ìk meestal de persoon die grapjes maakt bij ons thuis, dus ik nam haar zeer serieus. Te meer omdat ik haar ooit eens had beloofd dat als zij een cabriolet zou kopen , ik de helft van alle dagelijkse kosten op mij zou nemen. Een lovenswaardige economisch verantwoorde keuze van haar zijde, derhalve. En ik had een goede maand op de beurs, dus ik dacht:”Vooruit dan maar, waarom ook niet.” Ik schaar de aanschaf onder het kopje “impulsaankopen”.

Aan mijn andere auto kleeft een aardig verhaal. De auto heeft zelfs de landelijke pers gehaald. Dat zit namelijk zo, ik was het afgelopen najaar behoorlijk actief in de Occupy-beweging, het uit Amerika overgewaaide protest, dat het onrechtvaardige systeem van exorbitante zelfverrijking door de bovenkant van de samenleving aan de kaak stelt. Wij hadden een bijeenkomst gepland met een aantal topambtenaren op het Ministerie van Financiёn. Nu leek het mij een leuk idee om onze delegatie met mijn auto op de stoep van het Ministerie af te leveren, te meer omdat mijn auto een luxe uitvoering is van de voitures waarin onze bewindsvoerders zich laten vervoeren. Een grap met serieuze ondertoon.

Dus ik was naar de gelegenheidscamping op het Malieveld gecrosst, waar op dat moment toevallig een journalist bivakkeerde met als doel inspiratie op te doen voor een “Inside Occupy” artikel. Gretig gebruikte hij mijn auto als insteek om te illustreren dat Occupy zich niet beperkt tot de onderkant van de samenleving. De inmiddels bevriende reporter opende zijn artikel in De Pers met:“Er rijdt een Audi, type ministersauto, het Malieveld op.”

Nu is mijn auto niet zo zeer een ministersauto, maar wel een bankiersauto. Dat zit namelijk zo, een kennis van mij is veilingmeester bij een autoveiling. Het wagenpark van mijn bedrijf had ik grotendeels via hem aangeschaft en nog steeds belt hij mij als hij iets “speciaals” heeft. Zo ook die keer in 2006: “Hoi Chris, ken jij Van der Hoop Bankiers?” Ja, die ken ik wel. Het is de eerste bank, die ooit in Nederland failliet is gegaan, een gerespecteerde grachtengordelbank, die al sinds 1885 bestond. Terwijl de rekeninghouders ‘em angstvallig zaten te knijpen of ze ooit nog iets van hun tegoeden zouden terugzien, kwamen er uit de kelder van het statige pand aan de Herengracht wijnen tevoorschijn die per fles meer kosten dan een gemiddelde bouwvakker per jaar aan bier consumeert.

Mijn auctioneers-vriendje had zojuist de directiefleet binnengekregen en vroeg zich af of ik was geïnteresseerd in de wagen van Van der Merwe, de hoofdbestuurder. Audi A6, type zus en zo, met witlederen bekleding, ingelegd met walnoothouten fineer en een hele trits aan extra’s en accessoires waar je met gemak een halve column mee kunt vullen. Hij kon hem voor mij apart zetten, zei hij. Aangezien de antieke Toyota Corolla, waarin ik mij in die tijd voortbewoog waarschijnlijk de apk niet zou doorstaan, zei ik:”Da’s goed, ik kom van de week wel een kijkje nemen.” Ik ben inmiddels zes jaar een tevreden Audi-rijder en mijn auto, heel ironisch, mascotte en taxi van Occupy Den Haag.

Auto’s, gebruiksvoorwerpen zijn het. Stukken blik op wielen, die je van A naar B kunnen brengen. Niets meer. En af en toe kunnen ze inspiratie leveren voor een aardige anekdote of een columnpje.