De tranen stroomden over zijn wangen en hij bleef haar naam herhalen.
“Dit kon geen toeval zijn. Deze Kurt had haar moeder gekend en dacht dat zij dat was. Haar moeder zou nu vijfentachtig zijn geweest en zij was bijna zesenzestig, maar in zijn verwarring zag hij dat leeftijdsverschil niet.” Langzaam maar zeker kwam hij tot bedaren en kreeg zij de gelegenheid om het een en ander uit te leggen. Ze vertelde over haar eerste jaren in Veendam, waar iedereen hen met de nek had aangekeken, hun verhuizing naar Amsterdam, waar haar moeder onder de naam Sandra van Veen een nieuw bestaan had opgebouwd en over het noodlottig ongeval, waardoor zij als zestienjarige alleen achterbleef. Hoe ze vervolgens uit eerbetoon de vroegere naam van haar moeder had aangenomen. Ze verklaarde ook hoe ze als Sjoukje Veenstra weer in Veendam was beland nadat haar grootouders waren overleden en zij hun huisje had geërfd.

Hij werd steeds bleker om de neus en ze pauzeerde even om hem op adem te laten komen. Het drong uiteindelijk tot hem door dat zijn meisje al vijftig jaar niet meer leefde en hij vroeg haar verbouwereerd wanneer zij eigenlijk was geboren. In december 1945? Allemachtig, ze was zijn bloedeigen Sjoukje…..

Even was het doodstil en toen begon hij struikelend over zijn woorden aan zijn trieste verhaal. De oorlogstijd in Groningen, hun prille liefde, de verloving in stilte en het hartverscheurende afscheid in mei. Hoeveel verdriet hij had gehad toen al zijn brieven onbeantwoord bleven en hoe hij naar haar was blijven verlangen. Na jarenlange gevangenschap in de DDR was zijn vrijheid erbuiten niet veel groter geweest dan binnen en hij kon niet terug naar Nederland om haar te zoeken. Hij was alleen gebleven en had met zijn houtbewerkingbedrijf net het hoofd boven water weten te houden. Eind jaren tachtig was hij verlamd geraakt na een hersenbloeding en daarna hield hij zich alleen nog bezig met de handel via internet. In zijn vrije tijd schreef hij. Trots toonde hij haar zijn gepubliceerde dagboeken en gedichten. “Für Sjoukje, mein Leben”.

De thermoskannen lagen verloren in de Panda. Hier ging het om mensenlevens.


7 reacties

Boukje · 22 november 2011 op 17:08

Mooi hoe je heden en verleden samen doet smelten.
Hier lust ik nog veel meer van! :klappen: :duimop:

SIMBA · 22 november 2011 op 17:09

Heerlijk! 😀

Ferrara · 22 november 2011 op 17:51

Petje af.

Libelle · 23 november 2011 op 06:30

Prachtig vormgegeven. Die thermoskannen hadden net zo goed negerzoenen kunnen zijn.

embee · 24 november 2011 op 00:25

Heel heel mooi!

Groet van Embee

Mien · 24 november 2011 op 01:59

Mooie eindzinnen. Ik herken in de column een tv-programma. Ben alleen even de naam kwijt.

pally · 24 november 2011 op 14:50

Eerst wil ik je zeggen dat dit verhaal mij zeker raakt, Marja!
Jammer vind ik wel dat je af en toe veel cliché’s achter elkaar gebruikt om je verhaal te versterken. Zie quote
[quote] …..zijn trieste verhaal….hun prille liefde, verloving in stilte en het hartverscheurende afscheid.[/quote]
Je verhaal is al triest, dat hoef je m.i. niet te noemen. Dat geldt ook voor het afscheid, denk ik.
Alleen ‘afscheid’ zou mijns inziens sterker zijn.
Maar ik lees graag het vervolg.

Groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder