Half struikelend kwam Jasmijn het terras oplopen en probeerde alle indrukken te verwerken. Ze was sprakeloos. Een jacht, een stralende tiener en een gladgeschoren man in een smaakvolle outfit? Ze moest even gaan zitten om van de schrik te bekomen. Bob en Céline boden meteen hun hulp aan, die ze dankbaar accepteerde. En zo werd ze even later bediend op haar eigen terras. Hier zou ze zomaar aan kunnen wennen. Langzaam begon ze zich een beetje te ontspannen.
Jasmijn begreep er niets van. Hij had haar verteld dat hij ongebonden was en al heel lang geen relatie had gehad. Natuurlijk was ze blij met deze tweede kans, maar wie was degene die bij hem hoorde?
De reactie was zo kort en helemaal niet zijn stijl. Zou die ander dit bericht hebben gestuurd?
Ze besloot rond middernacht om toch iets terug te schrijven. Ze deed anders geen oog dicht. Ook zij hield het kort en typte: “Ik wil jullie graag uitnodigen voor de thee bij mij op het terras. Morgenmiddag rond drie uur?” Ze sloot af met haar postcode en huisnummer. Binnen een minuut kreeg ze antwoord: ”We zullen er zijn. Tot morgen.”
Bob snapte niet wat er was misgegaan. Hun ontmoeting was weliswaar kort geweest, maar ze had op hem een onuitwisbare indruk gemaakt. Diezelfde avond ging hij via internet op zoek naar informatie, ontdekte haar blog en las haar dagboekverhalen met stijgende bewondering. Hij vond Jasmijn een geweldig sterke vrouw. Zijn mailtjes bleven echter onbeantwoord en kwamen sinds enkele dagen zelfs als onbestelbaar retour. Blijkbaar wilde zij niets meer met hem te maken hebben. Wat had hij fout gedaan?
Ze had de uitdaging van haar vriendinnen aangenomen en ingestemd met een blind date. Zij zouden het voor haar regelen en ze hoefde alleen maar te komen opdagen in haar mooiste outfit. Dat moest niet zo moeilijk zijn. Ze zag er goed uit nu ze de helft van haar gewicht kwijt was. Ze woog evenveel kilo’s als het aantal jaren dat ze oud was. Haar asblonde haar verhulde die enkele grijze pluk en het kon zelfs voor een kundige coupe soleil doorgaan. Na al die eenzame jaren met zichzelf te hebben rondgesjouwd, was ze toe aan een grootscheepse verandering.
Na het overlijden van zijn oudtante besloot Sjakie, als enige erfgenaam, het meubilair via een veiling te verkopen. Er zaten ongetwijfeld antieke spulletjes bij en hij was reuze benieuwd naar de opbrengst. Zelf gaf hij niets om al die oude rommel en voor schilderijen had hij al helemaal geen interesse. De diverse doeken met verzamelingen bloemen, voorwerpen of fruit werden stillevens genoemd. Zo had de taxateur (schatter) hem uitgelegd. Nou, prima. Hij hoopte van de opbrengst in ieder geval stil te kunnen leven. Het huis was vrij van hypotheek en bracht vermoedelijk ook wel een paar ton op. De toekomst zag er florissant uit.
