Ze had de uitdaging van haar vriendinnen aangenomen en ingestemd met een blind date. Zij zouden het voor haar regelen en ze hoefde alleen maar te komen opdagen in haar mooiste outfit. Dat moest niet zo moeilijk zijn. Ze zag er goed uit nu ze de helft van haar gewicht kwijt was. Ze woog evenveel kilo’s als het aantal jaren dat ze oud was. Haar asblonde haar verhulde die enkele grijze pluk en het kon zelfs voor een kundige coupe soleil doorgaan. Na al die eenzame jaren met zichzelf te hebben rondgesjouwd, was ze toe aan een grootscheepse verandering. Hun eerste ontmoeting was echter een grote teleurstelling. Ze had toch stiekem gehoopt op een charmante kerel en voelde zich bekocht toen hij een armoedzaaier bleek te zijn. Ze was op haar hoede. Het zou niet de eerste keer zijn dat mensen op haar kapitaal uit waren. Ze hadden gelukkig niet afgesproken voor een diner of een avondvullend programma. Dat ene pilsje op een terrasje was meer dan genoeg wat haar betrof. Hij had daarentegen enthousiast gereageerd op haar verschijning en wilde duidelijk een vervolgafspraak maken. No way, José.

Twee dagen gingen voorbij en ze stond nauwelijks meer stil bij haar rendez-vous met Bob, toen ze ineens mailtjes van hem ontving. Wat vreemd, hoe kon dat nou? Van haar had hij geen e-mailadres gekregen. Ze keek wel uit zeg! Een blind date moest dat vooral blijven als het tegenviel. Maar nu stuurde hij zomaar allerlei gedichtjes en complimentjes. Ze sms’te meteen haar vriendinnen om te controleren of zij hier meer van wisten. Maar geen van hen had haar gegevens bekend gemaakt. Hoe kon dit nou? Wat voor bronnen had hij aangeboord?

De berichtjes bleven binnenstromen. Ze werd er stapelgek van. En toen viel ineens het kwartje. Natuurlijk, dat was het. Hij had blijkbaar haar blog gevonden. Ze was het straal vergeten. Op advies van haar arts had ze alles van zich af geschreven in dagboekvorm. Haar problemen met de veertig kilo overgewicht, haar wanhoop, de maagverkleining en de foto’s van voor en na de ingreep. Alles stond op het wereldwijde web. Meteen veranderde ze de instellingen van haar blog en zorgde dat het alleen zichtbaar was voor genodigden. Nog even snel een nieuw e-mailadres aanmaken en ze kon weer rustig ademhalen.

De rust keerde weer en ze genoot van de zwoele zomerdagen in haar villa aan het water. In haar eentje, dat wel.
Er kwamen prachtige jachten voorbij gevaren met vakantievierende gezinnen en verliefde stelletjes. Het ging toch wel een beetje kriebelen. Ze zou zo graag de liefde leren kennen. Had ze dan toch te wantrouwend gereageerd op Bobs avances? Was haar eerste indruk onjuist geweest? Ze zat met haar laptop op het terras en bladerde nog eens door zijn mailtjes. Zijn taalgebruik was foutloos en getuigde van een goede opleiding. Ze was bang dat ze zich schromelijk had vergist. Impulsief typte ze: “Bob, gun me een tweede kans” en drukte op verzenden.

Categorieën: Vervolg verhalen

7 reacties

Mosje · 27 februari 2012 op 09:53

Heb je gisteren naar dat hersenprogramma van de VPRO gekeken? Je moet niet teveel naar verliefde stelletjes kijken, want dan gaat er in je hersenen een ingewikkeld stofje aangemaakt worden, en dan word je een beetje ontoerekeningsvatbaar.
😀

Meralixe · 27 februari 2012 op 14:37

Goede column. :eh:

arta · 27 februari 2012 op 15:08

Dit lijkt deel 1 van een, overigens goed geschreven, vervolgverhaal?
😉

pally · 27 februari 2012 op 15:10

Leuk, Marja, klinkt als een vervolgverhaal…

groet van Pally

Marja · 27 februari 2012 op 15:12

Klopt. Ik heb de redactie al verzocht om een I achter de titel te plaatsen en de categorie te wijzigen in vervolgverhaal.
Dank voor je reactie.

Marja · 27 februari 2012 op 15:13

Inderdaad. Het begon als een schrijfopdracht, maar ineens voelde ik dat er meer in zat.

SIMBA · 28 februari 2012 op 08:27

Joepie,en vervolgverhaal!!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder