Na het overlijden van zijn oudtante besloot Sjakie, als enige erfgenaam, het meubilair via een veiling te verkopen. Er zaten ongetwijfeld antieke spulletjes bij en hij was reuze benieuwd naar de opbrengst. Zelf gaf hij niets om al die oude rommel en voor schilderijen had hij al helemaal geen interesse. De diverse doeken met verzamelingen bloemen, voorwerpen of fruit werden stillevens genoemd. Zo had de taxateur (schatter) hem uitgelegd. Nou, prima. Hij hoopte van de opbrengst in ieder geval stil te kunnen leven. Het huis was vrij van hypotheek en bracht vermoedelijk ook wel een paar ton op. De toekomst zag er florissant uit. Sjakie had zijn hele leven nog geen dag gewerkt en nu hij bijna vijftig werd, was zijn kostje definitief gekocht. Geen bedriegerij meer, geen gesjoemel. Voortaan zou hij eerlijk en oprecht met zijn medemens omgaan. Als oplichter eerste klas had hij vanaf zijn tienerjaren velen benadeeld en belogen. En hij was daar altijd goed mee weggekomen. Nooit betrapt, nooit gepakt. Jammer genoeg had hij geen zonen om zijn ervaringen en trucjes mee te delen. Het was bijna zonde van zijn talenten. Oudtante Clara had gelukkig geen idee gehad van zijn levensstijl, want anders zou ze alles aan het dierenasiel hebben nagelaten.

De verkoop van het huis had hij uit handen gegeven aan een makelaar uit het dorp. Die zou de kijkers en potentiële kopers begeleiden, zodat hij zelf niet te pas en te onpas aanwezig hoefde te zijn. De keuken had nog een opfrisbeurtje gehad, omdat een ouderwetse waterpomp anno 2012 toch echt niet meer kon. De apparatuur was vernieuwd en het sanitair had een kleurtje gekregen. Het zag er gelikt uit. De rekeningen zou hij wel betalen na de verkoop van Clara’s kunst en kitsch. Het spul zou toch zeker een kleine dertigduizend euro opbrengen.

Op 18 januari vermomde Sjakie zich met pruik en baard en zocht een plekje in de zaal waar de openbare verkoping zou plaatsvinden. Verbijsterd volgde hij de biedingen, die zijn voorstellingsvermogen overtroffen. Er verschenen eurotekens in zijn ogen. Alleen al meer dan een ton voor alle kastjes, kleedjes en vazen. Nu waren de schilderijen aan de beurt. Als laatste werd een doek geveild waarop aardbeien en asperges stonden afgebeeld. Dit juweeltje bracht nog het meeste geld op. Sjaak was in de wolken. Hoezo kwam boontje om zijn loontje en loonde misdaad niet?

In het dorpscafé zat aannemer Adrie al ongeduldig te wachten. Een kwartiertje later parkeerden makelaar Mark en taxateur Tom hun wagens en staken het plein over. Gedrieën namen ze plaats aan een tafeltje achterin. Barman Bram bracht hun pintjes en toostte samen met hen op de goede afloop.
Ze kenden elkaar al hun hele leven en misten hun dierbare pleegmoeder Clara verschrikkelijk. Wat hadden ze alle vier veel van haar gehouden. Haar liefde en wijsheid had deze mannen gemaakt tot wie ze waren. Hun erfenis was niet in geld uit te drukken. Gelukkig hadden ze iets terug kunnen doen. Haar laatste wens was ingewilligd. De bedrieger bedrogen.

Categorieën: Verhalen

5 reacties

Boukje · 31 januari 2012 op 13:57

Oei, dat is niet mis!
Leuk stukje Marja 😀

Meralixe · 31 januari 2012 op 16:21

Ouderwetse waterpomp anno 2012???? :oeps:

Het zal ook wel deels aan mij liggen maar ik heb het verhaal twee keer moeten lezen om de clou mee te hebben. :oeps:
Dit schrijf ik niet om af te breken maar om een positieve bijdrage te geven.

Ferrara · 31 januari 2012 op 17:18

Het lijkt wel een sprookje van de Gebr. Grimm.

LouisP · 31 januari 2012 op 19:49

Mooi verhaal ook al begrijp ik waarschijnlijk de échte clou niet helemaal. Het was dus afgesproken werk, en Sjakie is de klos?
Maar graag gelezen, ‘k ga het nog wel een paar keer lezen..

arta · 1 februari 2012 op 16:13

Ik vind hem goed!
😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder