Wij wonen op een berg. Dat is net buiten de stad. Met een klein gammel busje rijden we altijd naar beneden naar de stad. En weer terug. Twee oudere vrouwen zaten voor ons. Kennissen van elkaar, in gesprek. De één een bijzonder bazige vrouw, zo iemand die alles zeker weet, en de ander haar twijfelende tegendeel.
Toen de bazige bijna bij haar halte was stond ze op en sommeerde de aarzelaar méé uit te stappen. Dan konden ze samen koffie drinken, bij haar thuis. De haaibaai was nog niet uitgebaasd.
De andere vrouw bleef zitten. Gevangen in een gedragsvorm die zich door de jaren heen steeds verder had uitgehard wist ze niet meer hoe ze haar eigenlijke nee moest verzilveren. Ze mummelde wat lafhartige bezwaren. Moeiteloos vaagde de haaibaai deze met haar stalen blik en veger weg. De zittende vrouw zag zich genoodzaakt haar belangrijkste troef uit te spelen. Ze zei: “Ja maar, mijn Amir heeft ’s middags les.”
Aan die simpele mededeling bungelde een wereld van verantwoordelijkheid. Kinderen hebben hier ’s ochtends of ’s middags les. Dat betekent veel buitenschoolse zorg die vaak op oma’s neerkomt. Ook op deze oma, wiens kleinzoon tussen de middag, voor hij naar school zou gaan, ongetwijfeld bij haar thuis een warme maaltijd zou eten. Ze móést naar huis.
De bazige vrouw schoof achteloos ook dit laatste restje weerstand terzijde.
“Dat red je wel! Maak je geen zorgen. Kom.”
Na enkele seconden zinloos zittenblijven verhief zich de aarzelende vrouw dan toch maar moeizaam van haar stoel, en voegde zich naast haar kennis.
Verslagen.
11 reacties
KawaSutra · 17 september 2006 op 14:53
Perfect geregistreerd zodat ik het als een video af kan spelen. Vooral die kleine nuances die doen het hem. En die bazen heb je overal.
WritersBlocq · 17 september 2006 op 15:20
Zo hee je schrijft wat af Anne 😉 en ik versmul ze allemaal met grote graagte!
Trukie · 17 september 2006 op 19:14
Prachtig zoals je dit soort situaties waarneemt en weergeeft.
Het komt overal voor.
En overal proberen omstanders op het krampachtige af te pretenderen dat ze het niet hebben gemerkt of gezien.
DriekOplopers · 17 september 2006 op 19:16
Zeer van harte ondersteun ik bovenstaande reacties. Hulde!
Driek
Mosje · 17 september 2006 op 19:46
Mooie observatie weer, waarbij je deze keer verder gaat en ook interpreteert.[quote]een gedragsvorm die zich door de jaren heen steeds verder had uitgehard[/quote]Dat is iets wat je als observeerder niet kunt weten, op zijn hoogst kunt vermoeden.
Jij schrijft je stukjes als buitenstaander. Geen wonder als je als buitenlander in Bosnie woont.
Als je niet als “alwetende” buitenstaander wilt schrijven, en het heeft er alle schijn van dat je dat niet wilt, dan kun je beter die interpretaties achterwege laten.
Anne · 17 september 2006 op 20:47
Misschien heb je gelijk Mosje. De vermenging van observatie en interpretie (van persoonlijke omstandigheden en zo voorts van de door mij bekekenen) maakt de observatie minder sterk vanuit mijn eigen beleving, wat nou juist de kracht van mijn observaties is. Of misschien is de mate van interpretatie het die hier een dwars streepje zet. Nee, het is niet de mate besef ik nu, het is de manier waarop. Als ik de interpretatie inpas, op de juiste manier dus, in mijn beleving als kijker, dan kan het wel. Omdat het dan onderdeel van die beleving wordt.
Want ergens gaat het natuurlijk wel om juist die persoonlijke invulling die je geeft aan wat je ziet. Maar je hebt helemaal gelijk dat het heel nauw komt. En dat de rechttoe rechtaan vermenging zoals ik hem hier heb toegepast niet zuiver is. En afdoet aan de kracht van het verhaal.
Er zijn veel keuzes te maken tijdens het schrijven. Sommige beeldspraak vind ik moeilijk te laten gaan. Kill your darlings I know I know…
Mosje · 17 september 2006 op 22:54
Natuurlijk. Observaties zijn nooit objectief, maar altijd gekleurd door de bril van de kijker. En met die kleuring is niets mis.
Even verderop in je stukje doe je het trouwens precies goed.[quote]Ook op deze oma, wiens kleinzoon tussen de middag, voor hij naar school zou gaan, ongetwijfeld bij haar thuis een warme maaltijd zou eten.[/quote]Het woordje “ongetwijfeld” maakt het zinnetje helemaal kloppend.
Nana · 18 september 2006 op 08:14
Anne mooie en goede observatie.
Volgens mij wil je meer vertellen…Maar misschien moet je je personages meer laten praten? 😉
KingArthur · 18 september 2006 op 12:23
Sorry, de achterliggende gedachte van deze tekst ontgaat mij een beetje, denk ik.
pepe · 18 september 2006 op 15:26
Ik vind de kleur waarmee jij, Anne, kijkt mooi, dus bedankt voor dit stukje.
Heerlijk dat observeren van de medemens.
Anne · 19 september 2006 op 11:40
King, ik hou mij nooit zo bezig met achterliggende gedachten. Niet dat er geen lagen onder de tekst zitten, maar die komen er bijna onbewust in, zonder dat ik dat echt, met bedoelingen en uitgangspunten stuur. Gezien de genoemde rammeling van deze tekst is dat misschien wat bedoelt.
Groet Anne