Babbersmolen

Kort geleden heb ik weer eens een wandeling door mijn Schiedam gemaakt en ben de molenroute gaan lopen. Fototoestel mee om hier en daar het één en ander vast te leggen.
Maar loop even mee, dan laat ik je er een paar zien … Onderweg regende ik, naar Schiedamse maatstaven gemeten, helemaal te pletter; natuurlijk. Maar ik ben een Hollander dus ik ga door en wandel, als een toerist in eigen stad, langs de havens van weleer. Zoals de Lange haven, de Buitenhaven, de Nieuwe haven en de Korte haven. Daarbij de vijf molens fotograferend, waarvan sommigen zelfs draaien en meel fabriceren voor de plaatselijke warme bakkers.

De vijf Schiedamse molens zijn de hoogste windmolens ter wereld. Er zijn vijf molens overgebleven van de twintig die ooit in Schiedam stonden. De molens werden ingezet als brandersmolen en maalden graan voor de branders die moutwijn stookten voor de jeneverindustrie.

Op volgorde heten deze molens:
• De Walvisch (1794-heden)
• De Drie Koornbloemen (1770-heden)
• De Vrijheid (1785-heden)
• De Noord (1803-heden); stenen voorganger, gebouw uit 1707 genaamd De Noort Moole in 1803 gesloopt en herbouwd
• De Palmboom. (1781-1899), 1899-1987 stomp, herbouwd in jaren 1991-1993; nu De Nieuwe Palmboom genoemd.

Sinds maart 2006 heeft Schiedam een zesde (moderne) molen, De Nolet. Deze molen is nu met een hoogte van meer dan 43 meter de grootste molen ter wereld en produceert energie.
Maar waar het mij nu even om gaat is dat er nog een zevende molen bestaat. Jawel een zevende molen. Hij staat min of meer verdekt opgesteld in een verlaten landschap, als een vergeten molen zonder kap; omgeven met volkstuintjes van de volkstuinvereniging Babberspolder. De molen heet dan ook heel toepasselijk: de Babbersmolen en is een vergeten molen uit de geschiedenis van Schiedam. Vrijwilligers doen hun uiterste best om dit stuk nostalgie voor het nageslacht te bewaren en dat lukt hun wonderwel.

Als kind liep ik al langs deze molen en keek gebiologeerd naar zijn beschilderingen; de molen reclameerde destijds namelijk voor Quaker Oates en liet een mannenhoofd met hoed zien. Het bruggetje met daaronder een brede sloot kabbelt ook nu nog voorbij aan deze vergeten molen. Dode vissen lagen toen ook al in het riet, dus daar kijk ik niet van op. Wist ik toen veel, ik praat immers over de 50’s en bezien door de ogen van een kind van een jaar of vijf.

Vandaag loop ik deze route weer, maar dan als 60 jarige knar, en loop over het bruggetje. Ik aanschouw de Babbersmolen. Waarom zijn ze jou nu vergeten, vraag ik mij treurig af en tuur in de omgeving. De mooiste volkstuintjes, huisjes en bloembedden zijn er te zien. De Quaker echter is door weersinvloeden vervaagd en het verleden is opgegaan in het heden, zonder iets opmerkelijks na te laten voor het nageslacht; anders dan een kaploze poldermolen.

Waarom maak ik nu melding van deze ‘zevende’ Schiedamse Babbersmolen? Wat heb ik met deze molen? Een molen zonder kap? Een molen echter, die zijn sporen heeft verdiend door in de jaren achtienhonderd de Babberspolder droog te malen en een bakermat te leggen voor wat Schiedam nu is? Is het daarom?