Bakkie leut

Toen ik ging zitten aan een wankel tafeltje achter in de koffiebar, zette ik mijn kopje koffie voorzichtig neer op het tafeltje. Het smoezelige interieur was donker, rook naar grauwe tabak, en oud bier dat overal gemorst was. De weinige klanten die ook aan diverse tafels zaten, keken naar mijn doen en laten. Ik deed mijn jas uit, drapeerde die over een lege stoel naast mij, ging zitten en aangezien ik nergens een bordje zag dat roken verbood stak ik een sigaret op. Een oudere vrouw kwam op mij af, en trok een stoel naar zich toe. Haar corpulente derrière in de houten stoel persend zei ze tegen mij. “Mag hier wel zitten hé.”?

’’Ja, natuurlijk, ga u gang”. “De koffie is lekker hier meid, het tweede bakkie krijg je hier altijd gratis, daarom ga ik hier ook altijd koffie drinken”. ’’O, dat wist ik niet”.
Zij keek glimlachend naar mijn sigaret en knikte. ’’Mag ik er eentje van jou.”? Ik gaf de oude dame een sigaret en vuur en keek hoe zij gulzig de rook inhaleerde . Het gevolg was een knallende hoestbui, en ik draaide mijn hoofd af. ’’Dat heb ik nou altijd van het eerste trekje, dat zal de leeftijd wel zijn. Ik rook al vanaf mijn vijftiende, en ik ben nou al vijfenzeventig”. Na nog wat gerochel keek zij mij aan. Ze verwachtte natuurlijk een antwoord van mij.
’’U ziet er nog goed uit voor uw leeftijd”. Ja wat moet je anders zeggen.
’’Dat komt omdat ik altijd koffie heb gedronken, en nooit mijn sigaret heb laten staan, en ’s avonds voor het slapen gaan neem ik altijd nog even een borreltje, dat houd het bloed dun zegt de dokter . En hij kan het weten, die is zelf alcoholist”. Een uitbundige lach vanuit haar tandeloze mond was mijn deel. ’’U komt hier zeker vaker”?, vroeg ik haar maar om de conversatie een beetje op gang te houden.

’’Ja, meid elke dag die God mij geeft. Want waar krijg je nou een tweede bakkie voor niks, nergens toch. Overal moet je tegenwoordig voor betalen, en alles is al zo duur.

”Ze lurkte vrolijk verder aan haar sigaret, en nam nog een slok van haar koffie. Mijn bakkie was inmiddels op, en wilde juist opstaan om af te rekenen en te vertrekken toen de oude vrouw mij bij de arm pakte. ’’Blijf nou effe zitten, je krijgt zo nog een bakkie, wacht effe dat de mijne leeg is, drink ik met je mee”.
Ik ging gedwee weer zitten, en zag dat zij haar sigaret uitdrukte in een asbak die zij van een ander tafeltje had geplukt. ’’Heb je nog trek in een sigaretje”? Nou, eigenlijk niet, maar voor de gezelligheid neem ik het maar”? Ik wachtte op het gebaar van haar dat zij mij een sigaret aanbood , maar dat bleek niet de bedoeling, zij pakte mijn pakje van de tafel en bood mij een sigaret aan, nam er zelf een en deed toen het pakje vrolijk in haar jaszak.

Ik was te beduusd om hier iets van te zeggen. ’’Vuurtje”? Ik hield angstvallig mijn aansteker vast, bang dat deze ook in haar zak zou verdwijnen. Ik gaf haar vuur, en de kelner kwam met de koffiepot naar ons toe. ’’Dames, nog een koffie van de zaak”? Wij knikten beiden, en de kelner schonk bekwaam de bakjes vol, keek even schuin naar de oude dame en sprak toen, ”Hierna moet je weggaan hoor Willie, je bent hier al de hele morgen in en uit gelopen, nou is het wel genoeg geweest”.
’’Oké gozer ik ga zo, effe mijn koffie opdrinken”. Toen de kelner wegliep keek ik vragend naar de dame. ’’Let maar niet op hem, hij zit altijd op vaste klanten te hakken”. O, nou vooruit dan maar. In stilte slurpten wij de koffie op, en Willie stond op knikte mij gedag en liep de deur uit.

Ik keek haar een beetje verbaasd na. De kelner achter de tap, hij lachte. Toen ik bij de tap kwam, wilde ik afrekenen, en de kelner vroeg vriendelijk of ik geen sigaretten moest hebben. Verbaasd vroeg ik waarom. ’’Nou, meestal flikt Willie het om bij de rokende klanten de sigaretten in haar zak te steken, hoeft ze die nooit meer te kopen. En het geintje werkt nog steeds”. Ik kon alleen maar ja knikken , kocht maar gelijk een pakje sigaretten, en liep de deur uit. Buiten gekomen besefte ik ineens dat ik wel een heel duur bakkie koffie had gedronken. als je nagaat dat de tweede nog gratis was ook.