Ik stond een paar jaar geleden altijd langs de kant van de discotheek. Biertje in de ene hand, sigaretje in de andere, ik stond daar cool te wezen. Te oud om bij je ouders thuis te zitten, te jong om op zaterdag te gaan stappen.
Dus daar stond ik op vrijdagavond in een halflege discotheek. Ik lustte geen bier en ik rookte om stoer te zijn en zo cool was ik niet want alle jongens hadden een gesprek aangeknoopt met een leuk meisje. Wat een kutavond. Eigenlijk ging ’t elke avond zo toen. Ik probeerde gesprekken aan te knopen en ik was altijd bang dat wat ik ook zeggen zou, het er uit zou komen als een scheet. Tot ik de dansvloer ontdekte. Op de dansvloer kon ik mezelf zijn tussen alle extatische jongeren. Ik had geen gesprek nodig en danste met de meisjes. Als een soort van dierlijke parinsdans. Mijn avonden waren vanaf toen perfect.
Maar nu, een paar jaar later, heeft de discotheek met dansvloer plaats gemaakt voor een café. Ik sta met een Martini in mijn hand, iets wat ik wél lekker vind en ik rook helaas nog steeds. De mensen om me heen wagen af en toe een pasje of klampen zich vast aan hun biertje.
Van dansen is niet echt sprake merk ik. Ik voel me bekeken maar ik wil mezelf zijn. Mijn lichaam volgt de beat, mijn hoofd zwenkt. Dan beweegt zij zich in mijn gezichtsveld. Als ze teruglacht kan ik misschien dichterbij proberen te komen. Ik wil zien hoe ze op me reageert. Ik wil op dat podium klimmen en mezelf op de muziek mee laten golven. Zoals zij dat doet.
Op de basisschool leerde ik schuifelen en slowen. Aan het einde van de avond werd er van je verwacht dat je met het leukste meisje stond te dansen. Je zei niks. Je schuifelde. Je bewoog op de maat van de muziek. Dat wil ik nu ook. Schuifelen met haar. Niets zeggen en opgaan in de muziek. Haar heupen voelen meegolven op de muziek. Ik doe het.
Daarnet kende ik haar nog niet eens. Ze vertelt me waar ze vandaan komt, maar kan veel niet begrijpen of verwoorden door de harde muziek. Haar zinnen worden moeizaam gevormd en onduidelijk uitgesproken. Misschien hoor ik het gewoon allemaal niet zo goed. Maar ze lacht intens en kijkt mij diep in mijn ogen.
Ze glijdt sierlijk en soepel voor me op de dansvloer. Ze laat me zien wat met woorden niet lukte.
Spreekt met dansen als een schrijver met woorden.
10 reacties
wendy77 · 6 maart 2006 op 09:36
Het wordt eentonig Fjag, maar ook deze vind ik weer heel erg mooi. 🙂
Shitonya · 6 maart 2006 op 12:02
paar typfoutjes en wat clichematige dingen, maar die moeten er ook zijn natuurlijk. Aardig geschreven
Nana · 6 maart 2006 op 13:35
Mooi. Alleen de laatste zin zou ik weg hebben gelaten…
Mosje · 6 maart 2006 op 14:55
Mooi sfeervol stukje wel, en nana heeft gelijk wat dat laatste zinnetje betreft.
KawaSutra · 6 maart 2006 op 15:19
Je brengt mooie herinneringen bij mij boven Fjag. Mooi beschreven en het klopt wat je schrijft.
Anne · 6 maart 2006 op 16:35
Mmmmm…dansen…
Voor mij is dat laatste zinnetje de sleutel tot het stukje. Of de deur al open stond of nog niet, daarover kunnen lezers onderling natuurlijk over van mening verschillen. Voor mij opende de laatste zin echt het verhaal, met terugwerkende kracht, waarschijnlijk omdat ik het precies, maar dan ook echt precies – woordelijk! – zo meemaak als ik dans. Erg mooi stukje.
groet van Anne.
Chantal · 6 maart 2006 op 18:08
Alweer een mooie, beeldende column. Zoals we van je gewend zijn ondertussen 🙂
Li · 6 maart 2006 op 18:51
Mooi geschreven en een grappige titel.
Li
Trukie · 6 maart 2006 op 19:05
Hij (of zij) is weer mooi Fjag.
Mup · 7 maart 2006 op 15:24
Leuk om te zien, hoe verschillend de reacties kunnen zijn. Ik bedoel de reactie op de laatste zin, ik vind hem juist prachtig. Zo ook de column. Deed me denken aan ‘stiekem met je gedanst’ van Toontje Lager, in ‘mijn’ tijd:-)
Groet Mup.