Bami en Nasi

Ik dacht in een wereldvreemde gedachtengang tussen hemel en hel opeens aan kinderen. Iets waar ik nooit aan zal beginnen uit voorzorgsmaatregelen: ik ben nu eenmaal niet de perfecte moeder die elk kind zou wensen. Nog niet overtuigd door enkel mijn woord? Tja, dan zullen er nog wat woorden aan de pas moeten komen om deze stelling werkelijkheid te laten worden. Hier komt hij dan. Ik voel de baby schoppen. Wil hij er graag uit of is het iets anders? Dan hoor ik hem opeens schreeuwen: “Mam! Geef die zak chips hier, ik heb ook nog honger, waarom kots je nou alles uit? Je moet niet eten voor een gezin, maar voor twee personen en het zou ook wel handig zijn als je het er dan ook inhoudt”. Maar natuurlijk negeer ik hem en ik blijf overgeven. De baby komt voedingsstoffen tekort en krijgt zelfs voor zijn geboorte al anorexia. Geen vreetaanvallen, maar uithongering. Dat wordt een enkeltje nervosa en geen retourtje boulimia.

“Mam! Ik wil mijn geld terug, ik heb het verkeerde kaartje, ik heb honger.” Nu wordt het tijd om de persmachine aan te doen. Hijgen, zweten als een varken en dan is de enorme basketbal eruit. En als lieftallige moeder geef hem zijn goede kaartje. Meteen een brede glimlach in zijn gezicht. Tien teentjes en tien vingertjes en allemaal even mager, ijslolly’s zonder ijs. Ik kijk in zijn kleine oogjes en kan de hongerige, wanhopige blik al voelen. Het moeder gevoel begint te borrelen: deze jongen heeft talent voor een eetstoornis. Jongen? Ik dacht dat allemaal meisjes anorexia hadden? Welnee.

Je mag aan mijn tiet lebberen onder 1 voorwaarde: je moet het meteen weer uitkotsen, anders zuig je maar lucht. En zo geschiede het anorexia op aarde. De baby zoog, zoog en zoog, net zolang totdat de kleine jongen misselijk was en groen begon te zien en daarna was het zover. Kotsen in mama’s gezicht, daarna kruipen gevolgd door de eerste stapjes naar de wc. Het eerste woord dat ik hem leer: “eten”. En daarna het woord “kotsen”. “Mama” is zo standaard en anders zou het een schot voor open doel worden: mama, eten, kotsen. Ja goed zo jongen, mama kotst net zoals jij na elke vreetbui. Maar al veel langer dan jou. En de jongen zijn eerste wens is “was ik ook maar zoals mama”

Wat wil je later worden? Dokter, timmerman, advocaat? “nee, ik wil een food junkie worden, net zoals mijn mama. Ik wil ook betaald worden in braaksel en bloed” Ik geef hem thuis scholing. Veel efficienter. Op normale scholen leren ze niet kotsen. Dus dan maar zo. “Kijk, hier is de keuken, deze is altijd gevuld met tonnen met voedsel. Je mag alles wat je wilt: chips, pannenkoeken, patat, koek, snoep, drop, cake, taart, appelflappen. Zolang je maar beloofd het uit te kotsen, anders mag je niks pakken” En zo ging het. Eerst elke dag 1 keer en daarna ging het al snel naar twee, drie, vier. Mama Shitonya is apetrots op haar kindje. Ze had hem trouwens Nasi genoemd. Vernoemd naar haar lievelingsmaaltijd. Nou ja, dat “was” vroeger haar liefste eten. Nu is de smaak daar al jaren verloren van gegaan.

Ze vond haar zoon zo lief, dat de uitdrukking “ik kan je wel opeten” wel heel erg letterlijk werd genomen. Er waren veel momenten dat ze zich niet meer kon beheersen en hem opat. Maar gelukkig kotst ze altijd alles uit, dus ook haar zoon. Wat lijm erbij en hij stond weer recht overeind. Tja, wat wil je ook met zo’n naam: Nasi. Dan kun je er je reet om verwedden dat dat vreetmonster haar zoon een keer opvreet. Merk nu opeens dat zoals gewoonlijk tegenwoordige- en verleden tijd weer door elkaar gebruik en ik in zij verander. Maar hoe dan ook, het verhaal is nog wel te volgen, daar gaat het om.

Op een dag zaten ze aan tafel en kwam mama met goed nieuws: ze was in verwachting. Hetzelfde liedje werd weer afgespeeld en ook de volgende baby vertoonde kenmerken van anorexia en veranderde in rap tempo in boulimia door de geboorte. Maar toen kwam Nasi de kamer in en zag de baby. Dit had niemand aan kunnen zien komen. Zijn ogen werden groot en hij zei “mama, eten, kotsen” zoals hij vroeger zo goed geleerd had. En binnen nog geen minuut had hij de baby al naar binnen gewerkt. Mama was furieus en gilde “Nasi, kots Bami uit! Nu onmiddelijk!” (de baby was Bami genoemd, je kunt wel raden waarom) Maar hoe Nasi ook probeerde, de baby kwam er niet meer uit. De moeder schaamde zich dood voor Nasi, dus uit frustratie slokte ze hem meteen op.

En ook zij kon niet meer kotsen. Haar Nasi bleef erin zitten. Allebei haar kinderen waren verdwenen. Gestorven door een uit de hand gelopen eetstoornis. Moeder Shit kon haarzelf nooit meer vergeven voor wat ze haar kinderen had aangedaan. Uit verdriet ging ze niet meer eten en hongerde ze zichzelf uit. Na enkele weken overleed ze door de honger. Had ze maar nooit kinderen genomen, dan leefde ze nu nog voort als food junkie. Of misschien ook niet. Misschien had de anorexia haar na verloop van tijd haar toch wel letterlijk bij de keel gegrepen en was zij gestorven aan een hartaanval. De wijze les hiervan? Ik begin nooit aan kinderen, want straks vreet ik ze op. Dan ben ik echt verloren. Geef me dan maar liever een normale bak Nasi of Bami, dat kan ik tenminste nog wel uitkotsen.