Barbara

De bedrijfsmotorclub had geen naam, daar was niet over nagedacht. Rijden wilden we…
Ik reed achter Barbara, vlak erachter. We waren met twaalf motoren op weg naar Chipping Norton, een plaatsje 200 km ten noordwesten van Londen.
Ons jaarlijkse uitstapje was extra spannend dit jaar; links rijden! Ze hadden beiden een Harley, Barbara en haar man, en was ze eenmaal op haar motor gestapt, dan was ze personeelsmanager af. In haar nieuwe,strakke,lederen broek en bloezend jack met dubbele rits zag ze er spannend en sportief uit. Haar lange blonde haar zat meestal gevangen in een “Grace Kelly-rol”, maar nu golfde het vrij onder haar helm uit en de bewegingen ervan duidde haar snelheid op de prachtige machine.
Maar niet rondom Londen; op de “motorway” werden we overvallen door slagregens en hagel zelfs en Barbara’s haar hing als een natte dweil over haar schouders. De ijskoude nattigheid drong zelfs door tot delen, die elke inspiratie tot het maken van fantasievolle voorstellingen kan maken en breken.

Vijftig kilometer voor de eindbestemming ongeveer maakte de binnenweg een scherpe bocht naar links en moesten we meteen een hoog viaduct oversteken. Barbara’s haren begonnen net weer te dansen. Toen ze de bocht had genomen maakte ze een klassieke, ernstige fout. Ze ging rechts rijden, op de verkeerde weghelft en kon het tegemoetkomende verkeer niet zien aankomen. Verbijsterd drukte ik wild op de claxon en gaf een serie korte stoten. Plotseling reageerde ze en zwenkte naar links; een tegenligger sprintte ons onoverzichtelijke gebied in…

‘Met welke vinger heb je die claxon ingedrukt?’ vroeg Barbara ‘s-avonds toen de guinness eindelijk begon te smaken. We koesterden ons in de rokerige warmte van een groot vuur in de gelagkamer van de gezellige pub.
Ik stak mijn linker duim omhoog. Ze streelde hem even, tuitte haar lippen en drukte er een zoen op. Haar pupillen verwijdden zich, alsof ze me uitnodigde om diep naar binnen te kijken. ‘Bedankt’, zei ze zachtjes en ontroerde mij diep.
Later die avond kwam ik haar tegen op de gang van de slaapétage, op weg van de douche naar haar kamer. Even opende ze voor mij haar badjas, alsof ze me nog een intimiteit wilde schenken. En dat was ook zo.
Eerst dacht ik haar gekleed te zien in slechts een zwarte majot, maar toen ik haar gitzwarte schaamhaar zag, begreep ik wat er was gebeurd. De overvloedige regen had de kleurstof uit haar nieuwe lederen broek geweekt en op haar blanke huid geëtst. Onze lach bevrijdde de laatste restjes adrenaline uit ons lijf.

‘Alles is weer blond inmiddels, vertrouwde ze me enkele weken later toe, toen we wat napraatten over een sollicitant, die net was vertrokken. ‘Wat ben ik blij dat je vlak achter me reed’, vervolgde ze. Even streelde ze mijn linker duim met een wijsvinger.
‘Sorry,geen intimiteiten hier’, sprak ze tot zichzelf en viel terug in haar rol van personeelschef. ‘Barbara’, dacht ik,’als je wilt strelen wat je werkelijk gered heeft, dan wordt het nog heel wat intiemer’.
‘Waarom bloos je?’ vroeg ze lachend.