Barbie

Nu ging ik al niet meer naar Madame Tussauds omdat ze daar al met die incest neef van Frans Bauer prominent aanwezig is.
Maar een tijdje geleden viel ik toch echt van mijn steigerhouten bank toen ik het nieuws hoorde.
Sylvie van der Vaart heeft haar eigen Barbie pop gekregen. Het moet toch niet gekker worden, dat dit soort dingen in het nieuws komen. Gelukkig gebeurt er niet zoveel in de wereld. Daar stond ze met haar witte implantaten breed te grijnzen met een stuk plastic in haar hand.
Straks kom ik dat smoelwerk in iedere speelgoedwinkel tegen. Hoe denkt u dat dit in Den Haag aankomt. U kunt zich vast nog wel de wedstrijd ADO tegen Ajax herinneren, de spreekkoren waren niet van de lucht.
Straks staat in elke Haagse speelgoedwinkel een ADO supporter met een Barbie van Sylvie in zijn hand te brullen: ‘Sylvie is de hoer van Amsterdam.’ Dit is toch vragen om moeilijkheden.

Maar had Mattel nu werkelijk niemand anders kunnen verzinnen? Er zijn denk ik genoeg vrouwen op de wereld die zo’n Barbie meer verdienen. Denk eens aan moeder Teresa, Aung San Suu Kyi of Erica Terpstra, ik kan er zo nog wel een paar opnoemen. Kanjers zijn het allemaal.
Of een Barbie ter ere van onze groot- en overgrootouders die tijdens de Hongerwinter hun laatste korstje brood moesten delen met hun tien kinderen. En dan hadden sommige ook nog een Joodse onderduiker in het dressoir liggen. Kijk dat zijn vrouwen waar ik een enorm respect voor heb. Die verdienen een Barbie, maar toch niet Sylvie van der Vaart. Wat doet ze nu? Een beetje leuk huppelen op een Duits podium met een gevilde vos om haar nek. En maar lachen die Duitsers, al is dat dan wel weer knap om een Duitser aan het lachen te krijgen.

Met angst en beven kijk ik uit naar de volgende Barbie. Froukje de Both of nog erger Yolanthe Cabau van Kasbergen Sneijder Plop. Het eind is zoek, nog even en dan krijgen we een Ken in de vorm van Johan Derksen. Ik zeg niet, maar dan ook niet doen.

Wout.