Basics

Je wilt zeven weken op vakantie en je hebt een kater van dertien. Maar ook een buurman die hem zoals altijd wanneer je weggaat, dagelijks wil voederen en gezellig aanspreken. Je overlaadt een winkelwagen met blikken en zakken kauwbrokken voor minstens een jaar. Het meisje bij de kassa vraagt of je een asiel beheert. Nee, je beheert je schuldgevoel. Bij thuiskomst blijft het stil. Ook na roepen en roepen verschijnt er geen zwart-witte kat. In het midden van zijn etensbakje ligt onaangeroerd een keurig hapje vlees. Ik durf niet in de kast te kijken hoeveel blikken er nog liggen. De buurman belt op. Sorry, maar Jakkie is al tien dagen weg. Hij komt ook niet eten. Ik voelde het al. Een domper op de thuiskomst. Te lang weggeweest, natuurlijk. Als ik over de dijk lopend zijn naam keer op keer roep, klinkt het hol en dom.

Niks bijzonders toch? Maken mensen vaak mee. Te lang weggeweest en dus gestraft. Maar ik wil gewoon weer, juist na zo lang te zijn weggeweest, naast de bekende muffe dijkhuislucht, ook Jakkie, die tot drie keer toe naast de deur miauwt en toch niet naar buiten wil. Die stokstijf blijft staan omdat ik hem niet begrijp. Na zijn dagelijks portie vlees wil hij ook nog wat ‘chips’, zijn droge brokken, sufferd. Om dan pas naar buiten te wandelen om te winkelen op de dijk.

Ik spreek mezelf toe. Forceer de gedachte dat hij misschien een beter domicilie heeft gevonden, met kinderen of andere katten. Het 8-uur journaal op de bank, toch al van een andere planeet na zo’n lange tijd, voelt nog vreemder omdat er geen harig monster in onze nekken op de rand ligt te snorren. We proberen voordelen te bedenken om elkaar te troosten, echtgenoot en ik. ‘Toch ook wel praktisch dat we voortaan zomaar weg kunnen zonder iemand lastig te hoeven vallen’, opper ik dunnetjes.
‘Ja, en we kunnen nu alle deuren open laten, ook wel gemakkelijk’, klinkt het niet erg overtuigende antwoord.
Bij de supermarkt word ik erg triest bij het kattenvoer.
Na twee weken zoeken geven we het op. Die zien we niet meer terug.

Dan om 7 uur ‘s morgens, glipt een kat naar binnen langs de brievenbus waar we de krant ophalen. Schichtig, maar ogenschijnlijk in zeer goeden doen. ‘Jakkie’, juichen we allebei
tegelijk. We praten zacht tegen hem. Hij straalt uit niet aangehaald te willen worden. Eet beleefd het vlees dat we snel in zijn bakje hebben gedaan. Loopt de kamer rond tot in alle hoeken. Doet boven hetzelfde en laat miauwend een kleine geurvlag achter.
Zelfs daar zijn we blij mee.
Hij verdwijnt voor onze verbouwereerde gezichten snel door het kattenluik uit het gezicht.
We kunnen roepen wat we willen. Na een week nog geen spoor.

We zijn in de war omdat onze basics niet in tact zijn. Sommen zelfs geen voordelen meer op. Het is moeilijk wennen dit jaar.