Het is nog vroeg in de maandagochtend, middernacht is twee uur geleden gepasseerd. Buiten een enkele vrachtwagenchauffeur, die zijn week alvast begonnen is, is er geen hond op de weg. Terwijl ik in volle vaart huiswaarts rij, zijn mijn gedachten nog in het recente verleden van de afgelopen avond, de raderen draaien op volle toeren. Het was zeker gezellig, spannend ook. Vanavond zijn we achter de virtuele schermen vandaan gekomen voor een afspraak in de werkelijkheid van een anonieme kroeg. Verstrik in de digitale knoop werd via een kronkel de kiem van een verkwikkend en bijna verwoestend virus gelegd. Een mailwisseling volgde, het beeld werd gevormd en fantasie deed de rest.

Een vreemde kennismaking. Schoonheid tekent haar gezicht en haar karakter is als een welkom, warm bad. Maar haar omvang doet mij terugdeinzen. Mijn perceptie van een misselijke grap die de spot drijft met de balans van moeder natuur.
“A circus attraction, the cashcow able to fill the circus all by herself”, dikt mijn rijzende Hyde nog eens aan. Innerlijk en uiterlijk zijn weliswaar in evenwicht, de vruchten ervan liggen ver buiten mijn bereik om vol overgave een gezamenlijke toekomst te omarmen.

“Too much to handle”, concludeert Hyde als het antwoord op de som van deze avond. Terwijl Jekyll in mij de teleurstelling nog aan het verwerken is. Dat ik mijn gedachten zomaar op de loop liet vernauwen tot een gekooid verlangen. Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil de waarheid ook niet verkrachten. Wijs ik iemand af op één enkele reden en hoe zwaar moet die dan wegen? Hoe breng ik een dergelijke boodschap over zonder kwetsend te zijn? Moet ik een spiegel voorhouden en haar confronteren met iets dat ze al jaren weet, niet accepteert en waartegen ze vecht om dat te veranderen? Vragen die Jekyll bijna wanhopig bezighouden.

“Lose the weight” breekt Hyde hardvochtig in, op zijn zinnen gebrand.
Wil ik samen met haar strijden?, vervolgt Jekyll, allerminst afgeleidt, in de gedachtegang verzonken. Onvoorwaardelijke liefde is al lang niet meer geloofwaardig en een schone dood gestorven door de veelheid aan eisen die gesteld worden. Haar lichtzinnige karakter compenseert het gewichtige voorkomen maar hoeveel doorzettingsvermogen is er nodig om dat voorkomen binnen een aanvaardbare bandbreedte te krijgen? Gloort zij als een helder licht aan het einde van de tunnel na een lange weg van zware inspanning?

“Get a grip and drop that body!” hoor ik Hyde nog verschrikt uitschreeuwen voordat hij de schichtige Jekyll achterna vlucht in de verborgen schuilplaats van mijn geest. Twee koplampen komen mij met razende snelheid tegemoet en brengen me in een split second terug naar het hier en nu. Met een ruk aan het stuur weet ik ternauwernood een botsing te voorkomen. Niet veel later arriveer ik bij mijn huis. Ik parkeer de auto en sluit deze af. De volle maan, die achter de duistere wolken te voorschijn komt, verlicht mijn pad naar de voordeur in een doodstille straat. Ik aanschouw de schoonheid van de nacht en heel even droom ik weer weg bij haar aangezicht voor mijn geestesoog. Haar schoonheid is verpletterend, maar te veel van het goede voor het beest in mij.

Categorieën: Verhalen

13 reacties

Eddy Kielema · 17 november 2006 op 13:22

Je gebruikt erg veel beeldspraak, maar de metafoor die je verhaal het beste samenvat is toch deze:

[quote]Wijs ik iemand af op één enkele reden en hoe zwaar moet die dan wegen?[/quote]

Je dilemma heb je hiermee bijzonder goed weergegeven!

SIMBA · 17 november 2006 op 16:04

Ik sluit me aan bij mijn voorganger, die quote is helemaal super!
Mooie column!.

Bitchy · 17 november 2006 op 17:53

Mooi om- en geschreven, zonder onsympathiek over te komen.

Hoe heb je het haar uiteindelijk verteld? 😉

Li · 17 november 2006 op 19:27

Prachtig beschreven innerlijke strijd 😉
Goed gevonden titel.

Li

Ma3anne · 17 november 2006 op 19:36

Wat ik je al eerder probeerde duidelijk te maken, beschrijft Eddy perfect. Ik sluit me hier dan ook bij hem aan.

Estrella · 17 november 2006 op 20:59

Veel beeldspraak inderdaad maar het stoort mij niet. Mooi geschreven, het uitkijken naar en beleven van de date komen sterk over.
Prettig gelezen!

pally · 17 november 2006 op 21:04

Ach, die quote die Eddy al aanhaalde!
Prachtige column die noch flauw noch zaarwichtig is. Hoewel dat laatste misschien wel een beetje….Compliment!
Pally

WritersBlocq · 17 november 2006 op 21:45

Zal zij nu aan het broeden (of i-net aan het vullen) zijn om wat jij in haar ogen weerspiegeld hebt neer te sabelen 😕 😀 😉 😛
(btw mailen = helen en ontmoeten = inboeten. Ik spreek niet uit eigen ervaring maar dit soort verhalen doen mij dit wel denken. Wel leuk om te lezen, dus ga door!)

KingArthur · 18 november 2006 op 08:45

Dank voor de reacties. Ik kan me de gevoelens bij de beeldspraak wel voorstellen. Bijna elk zelfstandig naamwoord heeft dan ook een bijvoegelijk voornaamwoord hier. Zelf vind ik dat wel okay (anders zou ik de tekst ook niet zo insturen en het geeft voor mijn gevoel meer ruimte om te spelen met de taal) maar ik kan me voorstellen dat het als storend wordt ervaren.

Hoe ik het haar heb verteld is niet relevant. Maar ik heb het haar wel in niet mis te verstane woorden gezegd. Dat was confronterend voor haar en voor mij. Maar ik ben blij met hoe ze dit opnam. Uiteindelijk draaide het om de quote die Eddy al aanhaalde.

Shitonya · 18 november 2006 op 10:48

Al is iemand nog zo mooi van binnen, uiteindelijk hakt het uiterlijk de knoop door helaas.

KingArthur · 18 november 2006 op 11:11

Ik ben het niet geheel met je eens Shit. Ik denk dat het uiteindelijk toch een balans, tussen innerlijk en uiterlijk, is die de doorslag geeft.

En die balans was voor mij in dit geval niet in evenwicht ondanks de positieve kanten van haar.

arta · 18 november 2006 op 13:05

Mooi geschreven , en ik vond de bijvoeglijke naamworrden totaal niet irritant, elk woord voegt weer toe aan de boodschap!
🙂

KawaSutra · 19 november 2006 op 02:58

Dacht ik aan het slot toch nog eventjes dat het hele relaas betrekking had op de volslanke wulpse maan. Echter die neemt bij mijn weten geen deel aan MSN dus moest ik terugkeren tot mijn eerdere conclusie als zou het betreffen een rijkelijk gevulde virtueel geboren date.
Als vanouds beschreven King, met koninklijk zegel.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder