Beauty in the beast

Het is nog vroeg in de maandagochtend, middernacht is twee uur geleden gepasseerd. Buiten een enkele vrachtwagenchauffeur, die zijn week alvast begonnen is, is er geen hond op de weg. Terwijl ik in volle vaart huiswaarts rij, zijn mijn gedachten nog in het recente verleden van de afgelopen avond, de raderen draaien op volle toeren. Het was zeker gezellig, spannend ook. Vanavond zijn we achter de virtuele schermen vandaan gekomen voor een afspraak in de werkelijkheid van een anonieme kroeg. Verstrik in de digitale knoop werd via een kronkel de kiem van een verkwikkend en bijna verwoestend virus gelegd. Een mailwisseling volgde, het beeld werd gevormd en fantasie deed de rest.

Een vreemde kennismaking. Schoonheid tekent haar gezicht en haar karakter is als een welkom, warm bad. Maar haar omvang doet mij terugdeinzen. Mijn perceptie van een misselijke grap die de spot drijft met de balans van moeder natuur.
“A circus attraction, the cashcow able to fill the circus all by herself”, dikt mijn rijzende Hyde nog eens aan. Innerlijk en uiterlijk zijn weliswaar in evenwicht, de vruchten ervan liggen ver buiten mijn bereik om vol overgave een gezamenlijke toekomst te omarmen.

“Too much to handle”, concludeert Hyde als het antwoord op de som van deze avond. Terwijl Jekyll in mij de teleurstelling nog aan het verwerken is. Dat ik mijn gedachten zomaar op de loop liet vernauwen tot een gekooid verlangen. Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil de waarheid ook niet verkrachten. Wijs ik iemand af op één enkele reden en hoe zwaar moet die dan wegen? Hoe breng ik een dergelijke boodschap over zonder kwetsend te zijn? Moet ik een spiegel voorhouden en haar confronteren met iets dat ze al jaren weet, niet accepteert en waartegen ze vecht om dat te veranderen? Vragen die Jekyll bijna wanhopig bezighouden.

“Lose the weight” breekt Hyde hardvochtig in, op zijn zinnen gebrand.
Wil ik samen met haar strijden?, vervolgt Jekyll, allerminst afgeleidt, in de gedachtegang verzonken. Onvoorwaardelijke liefde is al lang niet meer geloofwaardig en een schone dood gestorven door de veelheid aan eisen die gesteld worden. Haar lichtzinnige karakter compenseert het gewichtige voorkomen maar hoeveel doorzettingsvermogen is er nodig om dat voorkomen binnen een aanvaardbare bandbreedte te krijgen? Gloort zij als een helder licht aan het einde van de tunnel na een lange weg van zware inspanning?

“Get a grip and drop that body!” hoor ik Hyde nog verschrikt uitschreeuwen voordat hij de schichtige Jekyll achterna vlucht in de verborgen schuilplaats van mijn geest. Twee koplampen komen mij met razende snelheid tegemoet en brengen me in een split second terug naar het hier en nu. Met een ruk aan het stuur weet ik ternauwernood een botsing te voorkomen. Niet veel later arriveer ik bij mijn huis. Ik parkeer de auto en sluit deze af. De volle maan, die achter de duistere wolken te voorschijn komt, verlicht mijn pad naar de voordeur in een doodstille straat. Ik aanschouw de schoonheid van de nacht en heel even droom ik weer weg bij haar aangezicht voor mijn geestesoog. Haar schoonheid is verpletterend, maar te veel van het goede voor het beest in mij.