Je hebt van die mensen die altijd en overal foto’s nemen. Ik heb het nu niet over Japanners en Madurodam. Er zijn ook gewoon gezinnen waarbinnen het de normaalste zaak van de wereld is dat elk beeld dat maar enigszins belangwekkend kan zijn op de gevoelige plaat wordt gevangen. Van baby’s eerste stapjes tot het dichtritsen van de gulp van iemand die nietsvermoedend van het toilet af komt. Hoe anders was dat bij mij thuis. Ik heb niet veel foto’s van vroeger. Ja, heus wel van toen ik kleiner was maar vanaf ongeveer mijn pubertijd is er van foto’s maken niet veel meer terecht gekomen. Lange tijd heb ik me daar niets van aangetrokken. Ook niets om gegeven zelfs. Arrogant zei ik dan, dat als je een foto nodig had om gebeurtenissen te herinneren, het volgens mij dan nog maar de vraag was of die zaken de moeite van het herinneren in de eerste plaats wel waard waren.

Bij die opmerking ging ik natuurlijk rustig voorbij aan het feit dat ik toen al veel aan het vergeten was. Ik ben veel kwijt geraakt en hoeveel dat is zie ik het scherpst als ik foto’s van vroeger terugzie. De mensen, achtergronden en kleuren helpen het geheugen een handje. De beelden maken een verbinding met de bijbehorende verhalen. Steeds vaker zie ik in hoe ondoordacht mijn vroegere opmerking daarover eigenlijk was.

Met de kennis van nu en een aantal feestelijke gelegenheden straks, lag het aanschaffen van een fotocamera min of meer wel voor de hand. Men noemt een foto ook wel een beelddrager maar een foto draagt veel meer dan alleen een beeld. Het draagt vooral de gebeurtenissen en verhalen van nu waar we eens aan terug zullen denken. Een foto draagt herinneringen. “Voor later” zoals menig fotograaf dikwijls opmerkt wanneer hij het beeld vastlegt.

Categorieën: Media

20 reacties

Angelique · 31 maart 2005 op 12:07

Ik krijg ook heel vaak de reactie … moet je het nu weer vastleggen op foto ? 😡
Maar als ik dan nog eens iets wil vertellen of uitleggen hoe het een aantal jaar geleden er aan toeging, bijvoorbeeld, die keer skieën, dan is het altijd zo fijn omdat fotoboek erbij te pakken. En vaak is het dan voor iedereen weer duidelijk. Leuk, herkenbaar stuk.

Angelique 🙂

Wayan · 31 maart 2005 op 12:16

Een foto kan ook vervelend zijn later en een reactie uitlokken van : “Verdomme, wat had ik toch flaporen toen ik tien jaar oud was”, of “Hee, die kerel was de jongen die ik haatte in de lagere school” of : “Wat waren mijn ouders toen weer aan het ruzie maken na die foto”

Herinner het liedje van Boudewijn De Groot en L. Nijgh ” Testament van mijn jeugd” : Al die zoete plaatjes……..

Eddy Kielema · 31 maart 2005 op 12:19

Misschien ga ik ooit een keer overstag, Raindog, maar ik ga er nog steeds prat op dat de keren dat ik een foto heb gemaakt op de vingers van 1 hand zijn te tellen. Ik krijg echt de kriebels van mensen die elke seconde van hun leven op de gevoelige plaat vastleggen en die foto’s ook nog eens op internet zetten. Ik heb nog nooit de behoefte gehad om in een fotoboek van mezelf te bladeren, laat staan in dat van een ander… Neemt niet weg dat je er een leuke column over hebt geschreven!

Wright · 31 maart 2005 op 12:31

Als puber wilde ik ook niet op de foto, maar dat was meer omdat ik toen erg onzeker over mijn uiterlijk was, en dat zeker niet vastgelegd wilde hebben.
Dus als ik maar een camera zag was ik al weg.
Toch heb ik nog wel een paar foto’s uit die tijd, genomen in zo’n fotohokje op een station.
Een paar melige, giebelende bakvissen.
Die foto’s zijn me nu héél dierbaar.
Grappig is ook dat foto’s van toen (waarvan ik me nog herinner hoe vreselijk ik ze toen vond) nu ineens helemaal niet zo erg blijken te zijn.

Dus als er nu weer zo’n exemplaar tussen zit bedenk ik me maar dat ik hem over tien jaar vast wel weer leuk zal vinden.

Ma3anne · 31 maart 2005 op 12:38

Jaren geleden was ik slaaf van mijn camera. Vergat om gewoon rond te kijken en te genieten maar zocht altijd mooie plaatjes om vast te leggen. En daar had ik van de ene dag op de andere genoeg van. Fotograferen doen anderen wel en als ik wil, vraag ik ze om mij die foto’s digitaal toe te sturen. Wel zo handig. 😛

Foto’s worden me overigens steeds dierbaarder, naarmate ze langer geleden zijn. Je vergeet veel en foto’s houden de herinneringen in stand. Toch wel.

Mup · 31 maart 2005 op 13:32

Heerlijk foto’s! Achter iedere foto een verhaal. Mooi beschreven, de andere kant van het plaatje.;-)

Voor mislukte foto’s ben ik niet bangm ik blijf er toch niet op plakken,

Groet Mup.

viking · 31 maart 2005 op 13:46

Foto’s: herinneringen worden opgeroepen. Mensen en gebeurtenissen, hoe goed of slecht dan ook, passeren weer voor even de revue. Altijd goed om je eigen geheugen weer een beetje op te frissen. Uitstekend en goedkoop sentiment. Daar kan geen tv aan tippen.

Maar dat gaat natuurlijk niet voor iedereen op. Sommige levens zijn zo doods en saai, daar helpt geen fotograferen aan.

Kees Schilder · 31 maart 2005 op 13:53

Alles bij elkaar bestaat mijn beeldend leven uit een foto of 10. Achteraf wel jammer omdat ik hetzelfde dacht als jij

Mosje · 31 maart 2005 op 14:00

Um Raindog. En dan nu zeker ook albums vullen met plaatjes van de vrouwen die je nog vergeefs zult proberen te veroveren?
Geen boekenplank kan zoveel albums dragen.
😛

Wright · 31 maart 2005 op 14:22

Niks van aantrekken Raindog, Mosje is gewoon jaloers!
😉

[size=xx-small](Is ook best lastig, loopse vrouwtjes fotograferen)[/size]

WritersBlocq · 31 maart 2005 op 14:59

Ik ben fotolofiel eerste klas, mijn keukendeur hangt vol met een collage aan leuke kiekjes waar ik regelmatig bij sta te mijmeren, héérlijk, ik zou niet zonder kunnen en ben blij dat ik er veel heb, ook van klein Paulientje. Mooie column weer Raindog!

champagne · 31 maart 2005 op 17:09

Mooie column, Raindog.

Als dochter van een fotograaf vond ik het erg wrang dat mijn foto album spoorloos bleek te zijn.
Op een heel enkele foto na, had ik geen tastbare herinnering van hoe ik eruit zag als baby, peuter, kleuter, schoolkind.
Een tijdje terug heeft mijn vader oude dia’s opnieuw gefotografeerd, met goed resultaat!
Ik heb mijn jeugd weer op de foto staan!

Raindog · 31 maart 2005 op 17:13

Tja, als je zo’n ding hebt zul je vermoedelijk ook wel plaatjes moeten schieten. Niet vergeten mee te nemen en meer van dat soort dingen. Alleen dat laatste wordt al een klus op zich denk ik.
Dank voor leuke reacties! Kennelijk zelfs nog – let op; komt het magische woord weer – ‘herkenbaarder’ dan ik me realiseerde.

Gericht:
@Wayan; wat denk je dan van ‘Foto van vroeger’ van Rob de Nijs?
@Eddy; Je hebt gelijk, je kunt het ook overdrijven. Kijk maar eens op m’n weblog 😉
@Viking; Kijkend naar je reactie en je avatar moet ik ook helemaal met jou instemmen.
@Kees; Jammer! Misschien kun je jeugd nog eens in scène zetten? Zomaar een idee hoor :-D.
@WB; Thanks!
@Mosje; Heb ik me keurig voorgenomen om voorlopig even geen columns meer aan vrouwen te wijden, krijgen we dat weer! Maar zoals iedereen weet volg ik altijd jouw adviezen op en daarom hier alvast de eerste foto’s van vrouwen die ik van mijn levensdagen niet zal veroveren. Ik kan het proberen natuurlijk :-?. Anyhoo, ter troost voor jou; ik heb binnenkort eindelijk weer eens een date met iemand dus wat dat betreft kun je je pen alvast weer in leedvermaak dopen. Of staat ‘ie daar niet in? Kijk anders eens in het galpotje :-P.
@Wright; Weet ik toch 😉

[img align=left]http://tgmedia.enacre.net/lorna_lynne/kelly01a.jpg[/img] [img align=right]http://entimg.msn.com/i/150/ce/may/eldegeneres_150x207.jpg[/img]

Bakema_NL · 31 maart 2005 op 19:25

Ik heb best wel wat foto’s van mezelf, maar niet echt veel. Nadat ik uit huis was zijn er ook niet veel foto’s gemaakt, maar toch wel een aantal dat je wat fases uit je leven kan terugzien…..werk, militaire dienst etc. Toen er een kleintje kwam was het wel plaatjes schieten bij het leven, maar naarmate hij ouder word word ook dat minder. Hoewel er nu weer een opleving is omdat ik een nieuwe digitale camera heb, wat ook in de kosten nogal scheelt, je hebt er meer mogelijkheden mee…………….jaaaaa, ook die mogelijkheden, jij met je vunzige gedachten.
😛

Louise · 31 maart 2005 op 19:40

Een hot item en leuk geschreven!
Ik vind vooral de achtergronden van foto’s van lang geleden het einde. Wat stond waar, wat had iedereen aan, hoe zag alles eruit.
Tja, en nu geniet ik van de digi camera. Ideaal. En ja, ik heb ‘m hier ook klaarliggen voor de meest rare momenten.
Ik probeer juist plaatjes te schieten van tussendoor momenten. Foto’s van feestjes en steeds terugkerende jaarlijkse toestanden, kunnen me gestolen worden (nah ja, dat ook weer niet natuurlijk).

pepe · 31 maart 2005 op 22:19

[quote]Tja, en nu geniet ik van de digi camera. Ideaal. En ja, ik heb ‘m hier ook klaarliggen voor de meest rare momenten.[/quote]

Hier hetzelfde, maar ook speciaal maffe foto’s maken. Heerlijk met de kinderen of gewoon met Mup, lachen en maf doen. Later spelen met die foto’s op de PC ook erg leuk.

Genoten van deze column.

dave · 1 april 2005 op 00:54

Leuk inderdaad om een foto te maken, zodat je later terug kan kijken naar ‘hoe het was’. Nu gaat het er in de column volgens mij om (of wil ik reageren door te schrijven) dat er mensen zijn die overal altijd foto s van maken, iets wat mij aan het denken zet.

Wanneer ik zie hoe sommige ‘fotografen’ door hun telefoon kijken vind ik dat treurig. Ik begrijp dat het leuk is om mooie, grappige of wat voor momenten vast te leggen, maar de manier waarmee en waarom wordt steeds slechter. Sommige mensen kijken in dit tijdperk van digitale oneindigheid altijd door een digitale scherm. Door 1, 2 of 3 miljoen pixels vanuit een apparaat los te laten op een object vergeet men te kijken met hun ogen. Het schermpje maakt het beeld; een beeld van 2 bij 3 cm.

Was dit schermpje maar een vergrootglas zodat alles nog mooier werd, en detail nog beter te zien. Het tegengestelde is echter waar, het schermpje verkleint, versimpelt en laat je vergeten te kijken met je ogen.

KingArthur · 1 april 2005 op 10:17

Foto’s ja, een plaatje vertelt vaak meer dan 1000 woorden en het is zeker een goede ondersteuning om herinneringen op te halen. Maar is een herinnering vaak niet vele malen mooier dan de harde werkelijkheid zoals die op een foto wordt vastgelegd?

Li · 1 april 2005 op 22:22

Foto’s verdwijnen bij ons in een grote schoenendoos en inmiddels lijkt het de toren van Babel wel. En als ik dan eindelijk zin heb om ze in te gaan plakken, ben ik uren zoet met het genieten van langvervlogen tijden. Je raadt het al: aan het eind van de dag verdwijnen ze gewoon weer in de schoenendozen. 🙂

sally · 2 april 2005 op 22:00

mijn man is zo`n foto/film fanaat, dat ik nu wel in het bezit ben van vijftig fotoboeken en de rest.
Als elfde uit ons gezin moet ik het helaas uit m`n kindertijd met een schamel aantal fotootjes doen. Jammer. Want het is inderdaad ook een stukje geschiedenis van je zelf.Best wel een gemis.
Leuke column.
liefs
Sally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder