Bekentenis

Ik geef het toe en kan er niet meer omheen, hoe hard ik ook mijn best doe.
Er zit een gigantische bouwvakker in mij.
Inclusief bilnaad die boven de broek puilt, liefst een shaggie in de mondhoek en een biertje binnen bereik – boerend na de eerste gulzige slokken.
‘De bouwvakker’ zou trouwens ook een vrachtwagenchauffeur, klusser of vuilnisman kunnen zijn, het gaat om het idee.

Natuurlijk hebben we allemaal mannelijke en vrouwelijke kanten maar bij mij heeft ‘de Bouwvakker’ zich ontwikkelt tot een zelfstandige persoonlijkheid.
Als kind liep ik het liefst in de kleding van mijn vader, die ik uit de morsige legergroene plunjezak uit de schuur had gevist. De ‘dienstkleding’ die mijn vader maar kort had gedragen omdat hij vrij snel gepromoveerd werd tot administrateur vanwege zijn verfijnde manieren en taalvaardigheid, heeft zijn diensttijd via mij vervuld.
Ik sliep in die oude legerjas, weigerde mijn haar te knippen en was altijd op straat te vinden. Voetballend met de jongens, zwervend door de natuur en aanzetter tot veel kattenkwaad.

Het was niet zo dat ik liever een jongen wilde zijn. Het was eerder dat ik me meer thuis voelde in de heldere wereld van jongens.
De geheimtaal, de voor mij vreemde sociale regels, uiterlijkheden, geroddel en vooral de truttigheid van de meidenwereld trok me simpelweg niet. Gelukkig heeft de natuur mij als moeder toebedeeld met twee stoere jongens!

In mijn hoofd ben ik flink uit de kluiten gewassen en ik begin daardoor aan klussen waar ‘de bouwvakker’ zijn hand niet voor omdraait. Laat het duidelijk zijn dat mijn postuur daar niet op is gebouwd en als ik een partner zou hebben, had deze mij opgegeven voor het (nieuwe) programma ‘Help, mijn vrouw is een klusser!’

Mijn ‘bouwvakker’ zit helaas in een verpakking die voor veel ‘rouwdouw zaken’ niet geschikt is. Aan ondernemingsdrang en doorzettingsvermogen ontbreekt het niet maar ondanks het fitness programma waar ik me een jaar lang op heb gestort, blijft mijn spierballengehalte ondermaats.

Inmiddels heb ik me ‘een beetje’ neergelegd bij mijn lot en begint mijn vrouwelijke kant zich iets meer te ontwikkelen. Hulptroepen inschakelen en de weg vragen waren best lastige barrières om te nemen en voor grote projecten schakel ik tegenwoordig gewoon mijn zoons in.

Tot mijn grote schrik heb ik vorige week voor het eerst ‘mijn nagels laten doen’ zodat ik nu ook kleine klussen even links laat liggen.
Ik zal wel nooit een zeer vrouwelijke verleidelijke dame worden.

De bouwvakker in mij blijf ik koesteren.
Die eer ik met bier, shag en af en toe een fysieke uitspatting.
Na het eten komt er meestal een boer voorbij, maar hé, in China of/en Japan is dat etiquette!