Belgische boosheid

Een Belg die écht boos wordt, ik geloof nog steeds niet dat dat kan. Het komt door het taaltje van onze zuiderburen. Elke keer als ik een boze Vlaming op TV zie, denk ik dat het geen oprechte woede is. Die zachte intonatie, die lieve uitspraak, het past niet. Vorig jaar viel me dat voor het eerst op bij het gedoe om Fortis. Een zaal vol met boze, blutte Belgen en het enige dat ik dacht was: ze drinken straks gewoon gezellig een pintje met elkaar en alles komt goed. Eerst waren er de kwade blikken over en weer, maar zodra de aanwezigen geluid produceerden, ontpopten zij zich tot troetelbeertjes. Je kunt nergens liever uitgescholden worden dan in België. Gisteren zag ik er weer één, zo’n Boze Belg. Deze keer was het de voorzitter van de Belgische voetbalbond, François de Keersmaecker. Hij was bozer dan boos. Op coach Dick Advocaat (van de duivel). De lieverd had alle reden om boos te zijn, maar kon dat gewoonweg niet overbrengen. Gezicht op onweer, maar hij verwoordde zijn ongenoegen in een zachte, haast timide rede waardoor je direct medelijden met de beste man kreeg. En dat is zo jammer. Een eersteklas golddigger als Advocaat, die geen haar (nephaar in zijn geval) beter is dan menig gelukszoekende en daarmee sportverziekende voetballer, verdient het niet om op zo’n lieve manier toegesproken te worden.

Wat is er precies gebeurd? Wel, onze Kleine Generaal beloofde eind vorig jaar als bondscoach het Belgische voetbal uit het slop te trekken. Dick Advocaat zag daar een grote uitdaging in en vond het een eer om het nationale elftal van België, al jaren het lachertje van Europa, naar een hoger plan te tillen. Fanatiek ging hij van start en het begin was veelbelovend. In de eerste wedstrijd onder zijn leiding werd het aantal eigen doelpunten direct gehalveerd en werd er bijna gelijkgespeeld tegen de loodgieters van San Marino. Na twee maanden geploeter belde AZ. Die dachten aan het Belgische voetbal te zien dat Dick daar nooit full time mee bezig zou willen zijn en vroegen hem om als bijbaantje in Alkmaar op de bank plaats te nemen. Zelf had AZ namelijk net een andere gelukszoeker op straat gezet en was hard op weg richting het rechterrijtje. Dick zag zijn kassa al rinkelen en overtuigde met Haagse bluf de mietjes bij de Belgische bond. Die twee banen waren makkelijk te combineren volgens Dick.

Afgelopen week belde er een rijke Rus. Dat zakgeld wat Dick bij België opstreek vond hij maar een lachertje en vroeg aan Dick of hij zelf ook niet in de lach schoot bij het zien van zijn bankafschriften. De Rus deed hem een riant aanbod en plotseling was Advocaat dat zogenaamde eergevoel vergeten en verruilde hij friet en bier voor kaviaar en wodka. Het hoge niveau van de Oostblokkers zou beter bij hem passen. Ammehoela! In 2007 tekende Advocaat, niet meer dan een ordinaire graaier in de voetballerij, een contract bij Australië, maar zag daar ineens vanaf toen een andere Rus hem een zak olieroebels voorhield. Bij zijn nieuwe job in Rusland zou Advocaat er verstandig aan doen zijn collega’s te vriend te houden, want Russische boosheid uit zich doorgaans anders dan Belgische. Voor hij het weet verdwijnt hij na drie nederlagen naar een of ander werkkamp en zal ik me afvragen: Advocaatje leef je nog?