Wat zullen we doen? Ik stel voor dat wij de tafel nemen? Welke? Die bruine met vier poten… Ja, ik weet niet of ze dat op papier heeft gezet? Hmm we kunnen beter wachten tot ze dood is. Ja dat doen we. Het gesprek wordt beëindigd en de kleine eenpersoonskamer loopt leeg. Familiebezoek is weer voorbij. Met goede bedoelingen stap ik de kamer binnen waar op het bed een door familie afgedankte vrouw ligt. Al een paar dagen was ze niet bij kennis geweest. En nu ineens deed ze d’r ogen open. Met knikkende knieen probeer ik naar iets neutraals te kijken. Maar wat is er om naar te kijken? Ja een paar gordijnen. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Ga je morgen mee naar de disco? De oude vrouw kijkt me lachend aan. Ik glimlach en speel wat met de medicijnen die ik in mijn handen heb. Geen idee wat ik moet zeggen. Ze willen me dood hebben klinkt de stem van de vrouw droevig maar zolang is het nog lang niet jongen. Beter word ik niet meer. Dat kan niet. Maar ja naar huis kan ik nog wel. Zwijgend sta ik erbij en wil het liefst me omdraaien en weglopen. Weer een familie die alvast er van uit gaat dat ma al bijna dood is en toch niks hoort van wat er aan het bed besproken wordt. Het gebeurd steeds vaker dat de spullen al worden verdeeld voordat de persoon ook echt overleden is. Maar wat moet ik ermee? Die familie achterna rennen en ze flink de waarheid zeggen? Dan zou ik me weer niet professioneel opstellen. Haar krakende stem bracht me weer terug in de realiteit. Ik keek de oude vrouw aan. Het leven is mooi zei ze… en ik ben nog lang niet weg van deze wereld. Ik knikte en draaide me om.
Een aantal dagen later liep ik door de hal van het ziekenhuis. Met een sneltrein vaart kwam er een oud vrouwtje met rollator op me afgelopen ze zwaaide al van verre bang dat ik het niet zou zien. Toen ze voor me stond schoot ze in de lach. Ik ben nog lang niet dood heb ik tegen ze gezegd… ze schrokken zich rot. Buiten m’n kamer hoorde ik ze zeggen: wat moeten we nu doen?…
15 reacties
wendy77 · 24 maart 2006 op 15:14
Heel goed verhaal dit Hilco.
Het gebeurt helaas maar al te vaak zo.
senahponex · 24 maart 2006 op 15:22
[quote]Toen ze voor me stond schoot ze in de lach. Ik ben nog lang niet dood heb ik tegen ze gezegd… ze schrokken zich rot. Buiten m’n kamer hoorde ik ze zeggen: wat moeten we nu doen?… [/quote]
Meer dan waar, het gebeurd helaas te veel, goed verwoord
welkom op columnX
Senahponex
Anne · 24 maart 2006 op 16:58
De volgende keer, bij een minder assertief iemand: in de bres springen hoor! Die heersende onzin over dat je je dan niet professioneel opstelt is werkelijk om niet goed van te worden. Van mij mag jij dik en dubbel schelden, mijn zegen heb je.
Groet van Anne
Li · 24 maart 2006 op 21:01
Soms is familie nog erger dan de bezuinigingen binnen de gezondheidszorg.:-x
Goed stuk alleen opletten dat je óf in de verledentijd óf in de tegenwoordigetijd schrijft. 😉
Li
Li · 24 maart 2006 op 21:01
Euh 2 keer?
Li · 24 maart 2006 op 21:01
euh? 3 keer… :dunno:
Het spookt!
Trukie · 24 maart 2006 op 23:19
Dat is wel een keiharde ommezwaai na onze lief-dag.
Helaas komt het voor.
Ik stuitte deze week op een ander probleem. Een bejaarde dame had zichzekf op een nieuwe eethoek getrakteerd. De oude was nog goed en mooi, maar zze wilde iets anders.
Denk je nu dat er iemand hardop durft te zeggen dat ze haar oude wel willen? Zelfs niet nadat ze het openlijk ging vragen……
Ma3anne · 25 maart 2006 op 00:48
Helder geschreven en een schrijnend probleem aan de kaak gesteld.
De oude dame heeft ze mooi tuk allemaal. Ik wens haar toe dat ze 100 wordt, want ze lijkt er nog zin in te hebben. En dan lekker tussen al haar eigen spulletjes.
Wright · 25 maart 2006 op 10:25
Welkom op cx, Hilco. Aardig ‘van je familie moet je het maar hebben’ verhaal.
WritersBlocq · 25 maart 2006 op 10:45
Welkom hier!
Schrijnend dit, maar ook wel weer gaaf, dat ze aan komt karren met haar rollator 🙂
Als je Li’s tips meeneemt en nog een beetje schaaft en stuurt, dan weet ik zeker dat je teksten lopen als een trein.
Dees · 25 maart 2006 op 12:52
[i]Go, woman, go[/i], denk ik bij de laatste alinea. Leuk dat zo’n pijnlijk stukje met een glimlach wordt afgesloten.
Overigens vind ik net als Anne dat je mensen best mag wijzen op hun gedrag, buitenproportioneler dan dat van hen kan het toch niet worden, immers..
Mosje · 25 maart 2006 op 13:54
Mooi stukje, het sluit wel aardig aan bij die radioreclame die ik van de week hoorde.
De “gezamenlijke goede doelen” hebben besloten om ons te vertellen dat je ook na je dood nog iets goeds kunt doen. Je kunt een goed doel in je testament opnemen.
Gadverdamme, je bent nog niet dood, en niet alleen je familie raakt al aan het verdelen, die goede doelen ook al.
Troy · 25 maart 2006 op 15:24
Ik heb even een kijkje op je website genomen, maar helaas was er geen schrijfsel te vinden. Ik neem aan dat je ze voortaan allemaal hier dropt:-)
Prima debuut en welkom hier.
KawaSutra · 26 maart 2006 op 00:39
Ik hoop dat ik dat t.z.t. ook kan zeggen: Haha, ik ben nog lang niet dood. Als je zelfs dan de humor nog kan inzien heb je het goed gedaan!
Goed stuk!
Mup · 27 maart 2006 op 15:31
Mooi debuut hier, verder is alles al gezegd,
Groet Mup.