Het biologische weekend klokje

Stapels boeken en een gigantische berg papier bedekken mijn bureau. Al weken krijg ik het advies om het eens op te ruimen. Ondanks dat dit voor minder frustratie zal zorgen neem ik er de tijd niet voor. Want ik moet tenslotte leren. Om deze reden wordt ik iedere morgen in alle vroegte gewekt door de vreselijke zoemer van mijn Donald Duck wekker.

Liefde is…

Ik heb alles geprobeerd om er onderuit te komen. Mijn eerste smoes was dat ik moest werken omdat een collega ziek was geworden. Vervolgens heb ik nog wat smoesjes geprobeerd maar op den duur had ik geen inspiratie meer om nog nieuwe smoezen te verzinnen. Ik moest mee een uitweg was er niet. Het was volgens jou helemaal geweldig.

Kruising van twee wegen

Aan het begin van een geweldige carriëre en met geweldige examencijfers stapt hij uit de trein. Iedere droom die hij droomde op zijn ruime, gezellige kamer kan hij nu waarmaken. Niemand kan hem stoppen want hij heeft z’n toekomst bepaald. Fluitend loopt hij de trap af om het station te verlaten. Onder het spoortunneltje door en hij is bijna thuis wat zal iedereen trots op hem zijn.

Een herhaling van de geschiedenis

Van een afstand kijk ik toe hoe de wind speelt met het droge zand en golven van de zee. De golven van de oneindig lijkende zee wissen de vele voetstappen uit. Voetstappen van leugen en bedrog. Voetstappen van haat en liefde. Op het eerste gezicht een zo rustgevend beeld, maar als ik de zee nader hoor ik het geweld waarmee de golven kapot slaan op het strand.

Verdronken in een onzichtbare massa…

In korte tijd was ze veranderd. Haar zwarte haren hingen wild langs haar gezicht. Hier en daar een kale plek. Haar wangen waren ingevallen en toch, toch herkende ik iets aan die vrouw. Wat nieuwsgierig liep ik langs om ongemerkt haar te bekijken. Maar het ongemerkt kijken mislukte toen haar ogen mijn ogen vast hielden door haar vriendelijke blik.