Ik heb alles geprobeerd om er onderuit te komen. Mijn eerste smoes was dat ik moest werken omdat een collega ziek was geworden. Vervolgens heb ik nog wat smoesjes geprobeerd maar op den duur had ik geen inspiratie meer om nog nieuwe smoezen te verzinnen. Ik moest mee een uitweg was er niet. Het was volgens jou helemaal geweldig. En nu sta ik dan voor een gigantisch pretpark met achtbanen waar ik al groen en geel van ga zien bij de gedachte dat ik daar straks allemaal in moet. In een laatste wanhopige poging probeer ik je te overtuigen: ‘ik voel me niet lekker’! Maar je bent niet te stoppen en sleept me mee. Vrolijk lachend. Als je iets anders had uitgekozen had ik een geweldige dag gehad… Maar nu, vreselijk. De rij kan niet lang genoeg zijn als het maar even duurt voor ik in die achtbaan moet. Maar helaas het schiet aardig op en ik moet! Een stalen stang maakt dat ik geen kant meer op kan. Zachtjes gaat het karretje rijden. Het kraakt aan alle kanten en ik heb het idee dat het ieder moment in mekaar kan storten. Maar lang heb ik niet de tijd om na te denken want we zijn op een hoogte gekomen waar je haren recht overeind van gaan staan. Nog even heb ik de tijd om naar je te kijken. Je straalt, en lacht vrolijk. ‘Leuk he’, gilt ze. Tijd om te antwoorden heb ik niet want we storten naar beneden. Ik word alle kanten opgeslingerd. Mijn orientatie is volledig weg. Het lijkt of ik overal rakelings langs vlieg…
Het karretje stopt en zo goed en zo kwaad als het gaat waggel ik naar een bankje. Nu zit ik ik hier: misselijk, hoofdpijn en alles draait. Ze komt naast me zitten en met een lach van oor tot oor vraagt ze: hou je van me? Ik slik een aantal keer. Voor mijn gevoel zakt mijn maag weer op de plaats waar hij hoort te zitten. ‘Natuurlijk hou ik van je, dat weet je toch’…
12 reacties
KingArthur · 11 juli 2006 op 17:19
Gedurende je verhaal zie ik langzaam een persoon transformeren. In je 2e alinea schrijf je eerst over je waarna het langzaam ze wordt. Jammer. Maar het idee van de tekst is goed.
Mup · 11 juli 2006 op 18:12
[quote]‘Natuurlijk hou ik van je, dat weet je toch’…[/quote]
En anders had het na je rit toch duidelijk moeten zijn 😀 Moedig ben je i.i.g.
Groet Mup.
DreamOn · 11 juli 2006 op 20:32
Dat is echte liefde! Maar…heb je dat over tien jaar nóg voor haar over? Tja…dat is de vraag.
Leuke column!
KawaSutra · 11 juli 2006 op 20:38
Tja, dat is nou echte liefde: zoveel mogelijk afzien…. 😀
Li · 11 juli 2006 op 22:13
Liefde is naar boven klimmen en naar beneden storten en soms word je alle kanten opgeslingerd. Net een achtbaan dus!
Li
WritersBlocq · 11 juli 2006 op 22:16
de ‘je’ naar ‘ze’ is al aangehaald, dus nu rest mij nog maar 1 ding: ik haal je effe aan want dat heb je wel verdiend 😀
Volgende keer wraakactie, dus van kwaad tot erger maar never a dull moment, of wordt het een hoog ‘pumpkin en manlief’-gehalte? 😛
Chantal · 12 juli 2006 op 09:34
Liefde is als een achtbaan 🙂 Leuk beschreven!
Mosje · 12 juli 2006 op 10:58
Die misselijkheid trekt vanzelf weg hoor, en dan blijkt liefde niet meer dan een illusie.
Ma3anne · 12 juli 2006 op 11:45
Agottie toch…..
Ze mag wel blij zijn met een vriendje die dit voor haar overheeft. 🙂
Troy · 12 juli 2006 op 12:35
Leuke metafoor. Ik heb veel over voor mijn lief, maar een rit in een achtbaan gaat mij te ver 😮
Eddy Kielema · 12 juli 2006 op 16:20
Tja, liefde is soms misselijkmakend… 🙂
Lunadea · 19 juli 2006 op 11:54
hahaha! de tranen rollen me over de wangen van het lachen. Ik zie het helemaal voor me.
Lunadea