Beschonken armoe

De rare gesprekken wisselen elkaar af, de flirts zijn niet van de lucht en in het café der nazit wordt het naarmate het vroeger in de ochtend wordt, gezelliger en gezelliger. Mijn euro’s zijn op een gegeven moment uitgevlogen, maar de biertjes blijven gestaag aangevoerd. Mijn vriendin is ook verdwenen, maar daarvoor in de plaats heb ik er een nieuw, lekker, jong vriendje bij, dat aandoenlijk ‘considerate’ jaren bij zijn leeftijd liegt, als hij probeert niet te verbleken bij mijn “eenendertig”. Verder word ik omringd door een heel café, met oude en nieuwe bekenden, dat van warme drankliefde magisch aan elkaar hangt.
Als het licht begint te worden, loop ik met mijn nieuwverworven stoot te puberen over een verlaten plantsoenpad, dapper jaloerskijkende vrouwen, gearmd met duurgemerkte tassen en mannen, omknoopt met stroppen van kwaliteitsmateriaal ontwijkend.
Een vrouw gooit echter roet in het eten. We kunnen letterlijk niet om haar heen. Ze staat gebogen midden op het pad, met naast haar een grote tas van de Nettorama, om haar heen scherven. Ze is tachtig, of misschien wel negentig. Haar gezicht is gegroefd met de hiërogliefen van haar leven. Haar hand met de sneden van een kapotgevallen statiegeldflesje.
Mijn schatje met een zwak voor oudere vrouwen helpt haar overeind, terwijl we de scherven om haar heen oprapen en haar loodzware, rammelende tas richting een bankje slepen.
De dame begint te praten. Haar man is twee jaar eerder overleden. Sindsdien heeft ze zo’n moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, dat nu statiegeldflessen haar op de been houden. Ze lijkt de laatste jaren steeds minder geld te krijgen, zegt ze.
Eerder stond ze elke dag om half zes op. Tegenwoordig om half vijf; ze heeft er namelijk concurrentie bijgekregen. Ze vertelt dat ze soms wel acht euro op een dag aan flesjes uit het plantsoen sleept. Acht euro! De passie die ooit haar man wellicht wist op te wekken in de vroege uurtjes van de ochtend laait op, als ze vraagt of we haar even willen helpen met rekenen. Ja, zo’n tweehonderdenveertig euro per maand verdient ze erbij. “Da’s een hoop geld hoor jongens”, overtuigt ze ons, “daar kun je mooie dingen mee doen”. Is er dan verder niemand die iets voor haar doet? Jawel, de zwervers in het park, die kennen haar. Vaak geven ze haar een euro, soms nog wel meer, afhankelijk van hun totale score van die dag. Het zijn goede jongens, weet ze ons te melden. Al is het jammer dat ze zoveel drinken soms. Dapper ontwijkt ze onze kegels.
Het bloeden is gestopt, ze moet door. In zo’n park kun je vaak kleingeld vinden, als je maar goed zoekt. “Mensen zijn zo slordig!”. Inadequaat lichten wij de schamele muntenverzameling uit de verschillende broekzakken. Hoewel het haar zichtbaar bezwaart, pakt ze het aan en ziet geroutineerd hoe weinig het maar is. Zwervers zijn guller. We lopen door, een tikje ontnuchterd.
Bij de volgende nazit thuis, vroeg in de ochtend, wordt teletekst gecheckt. “Fok!”, roept schatjelief, zijn oudere mannenmanieren vergetend, “Pc-privé wordt per direct afgeschaft!” Het kabinet wil de opbrengst van 280 miljoen euro gebruiken om de koopkracht van de minima te repareren.

Samen proberen we ons voor te stellen hoe die berg met flesjes eruitziet, die straks zeker en vast christelijk verdeeld gaat worden onder mensen zoals zij.