Besluiten..!

Het hele leven bestaat uit besluiten. Zal ik witte sokken aandoen of zwarte. Of helemaal geen sokken. Zal ik gezond eten vandaag of iets uit de snackbar. Vandaag maar iets uit de snackbar. Even geld pinnen uit de automaat. Zal ik een tientje pinnen of meteen maar 250 euro’s. Niets pinnen had ook gekund. Had ik dat Goddomme nou maar gedaan……. Aangezien mijn eigen bank, in het kader van “aan service heeft nog nooit iemand geld verdiend” , is weggegaan uit mijn woonplaats moet ik bij de concurrent pinnen. Toch maar meteen 250 euro’s.Een mens moet in het groot denken, dat bevordert de doorstroming van de rechter hersenkwab waardoor het oplossen van kruiswoordraadsels weer een peulenschil wordt. Daar moet je niet te lichtzinnig over denken.
De pinkaart zoeft ontspannen naar binnen en ik toets even ontspannen mijn pincode in.
Kaart komt er weer uit. Geld niet! In plaats daarvan de mededeling dat er een storing is. Daarna de mededeling: “Gelieve uw kaart niet in de gleuf te doen” Nog steeds heel ontspannen.
Ik ga de bank binnen en leg de situatie uit. “O, geen zorgen, Kees, zegt de bankmeneer, die ik nog ken uit de kroeg. ”De automaat registreert dat je geen geld hebt gehad dus dat komt allemaal goed”
“Weet je dat zeker?”, vraag ik nog steeds ontspannen
“Haha, die Kees!. Nee hoor, je hoeft je geen zorgen te maken.”
Tja, er wordt wat afgelachen in de geldbranche…
Thuis gekomen ga ik toch voor alle zekerheid maar op internet mijn bankrekening nakijken.
En ja hoor. 250 euro afgeschreven!
De volgende dag direct terug naar de bank. De bankmeneer van gister kijkt mij vragend aan. Zo te zien herkent hij mij deze keer niet of doet hij net alsof, dus stel ik mij netjes voor: “Dag meneer, ik ben haha die Kees, die zich geen zorgen hoeft te maken”
Hij kijkt mij aan zoals iemand kijkt die een kat met iets onduidelijks in zijn bek ziet binnenmarcheren dus geef ik hem maar snel een kopie van mijn dagafschrift met daarop het afgeschreven geld.
Ik wil om nadere uitleg vragen maar hij wordt gebeld, dus wacht ik even.
“Een veulentje geboren?”, roept hij lachend. “Gefeliciteerd! Alles goed met moeder en kind?”
Hij lult nog een tijdje door over inentingen en paardenbiefstuk waarna hij de verbinding verbreekt.
“Geestig hè?, mijn zus heeft een veulentje gekregen.”
Ik kijk hem verwondert aan : “Tja, met alle respect voor de seksuele voorkeuren van je familie hoor, maar hoe zit het met mijn 250 euro’s?”
Hij staart mij secondenlang bewegingsloos aan. Daarna schudt hij vertwijfeld zijn hoofd en kijkt snel naar mijn dagafschrift.:”Tja, raar hè?” zegt hij. “Nou ja, dan moet je maar naar je eigen bank gaan om dat geld terug te halen”
Bij zo’n opmerking houd ik het niet droog maar er tegenin gaan heeft al helemaal geen zin.
Dus buig ik mij naar hem toe en fluister: “Zeg, even heel wat anders en alleen maar uit nieuwsgierigheid hoor, maar had je zus veel hechtingen nodig? Ik bedoel maar, zo’n veulen is toch…”
Zonder mij te laten uitspreken draait hij zich om en loopt naar zijn kantoor.

Een kwartier later rijd ik naar mijn eigen bank 15 km verderop en leg ook daar de situatie uit.
‘Tja, zegt de bankmeneer. Kan gebeuren. We zullen even een paar formulieren invullen en deze opsturen naar het hoofdkantoor.Daarna hoort u wel (????)
Mijn broek zakt nog net niet naar beneden.”Hoe vind jij jezelf??? Als jij die 250 euro’s nou eens gewoon aan mij betaalde en de rest met je hoofdkantoor regelt”, probeer ik.
“Sorry meneer, eh…de regels hè….Maar u hoeft zich geen zorgen te maken hoor. U krijgt uw geld echt wel terug.
250 euro’s!! En dan zo moeilijk doen! “Zeg eens, van Lulhoven, hoe heet dat nieuwe beleid van jullie ook alweer? Managing by fooling around?”
Hij lacht mij in mijn gezicht uit en weer valt het mij op dat het hele leven uit besluiten bestaat.
De stoel die ik over de balie smijt is daar een kenmerkend voorbeeld van…
De 250 euro’s die met de schade verrekend wordt, óók…..
Hoe zou het toch met het veulen gaan..?