Bijgelovik.

We lopen naar Nina’s school, door een tamelijk doodse wijk. De lucht is grijs, zoals de laatste dagen onafgebroken. Maar het regent niet, voor de afwisseling, en er lijkt wat licht door het grijs heen te schemeren. Bovendien zit er een frisse zwierigheid in de lucht, of misschien wel in mij. Mijn optimisme ontwaakt en ik zeg: “Het wordt vast mooi weer vandaag.” Hoop is een groot meer, gezond verstand vaak maar een druppel.

“Er is hier nergens hout.” zegt Nina. Ik heb geen idee waar die opmerking uit voortkomt. Maar haar woorden sluiten wonderwel aan bij de indruk die dit stukje stad altijd al op me maakte. Er ontstaat beeld bij haar woorden. Het beton waaruit de binnenstad is opgetrokken lijkt mij links en rechts met stenen stemmen toe te spreken. En plotseling weet ik heel zeker dat er achter de muren van de hoge huizen waar we rakelings langs lopen ook alleen maar stenen leven bestaat.
Het vinden van een splintertje natuur in deze gestolde grijsheid lijkt mij dan ook totaal onmogelijk, mijn dochter heeft gelijk. Maar het valt mee. Verstopt in de plooi van een muur ontdek ik zowaar een oud houten raamkozijn. Het verfjasje verkeert in afbladderende staat; het hout vervelt en lijkt terug te keren naar zijn vroegere naakte bestaan. Dus ik zeg: “Hier Nina, hier is hout.”

Kordaat zet mijn dochter een paar stappen houtwaarts en klopt er met een knokkelig wijsvingertje op. Aan de deur van het lot, nu begrijp ik het pas. In dit land staat het uitspreken van een verlangen gelijk aan het uitlokken van het tegenovergestelde daarvan. Die vloek dient onmiddellijk te worden ontkracht, met een bezwering. Afkloppen dus, bij voorkeur op ongeverfd hout. Zodat het lot omzeild en de wens – misschien – bewaarheid wordt. Ingewikkeld, maar noodzakelijk.

Weer krijg ik beeld. Het Lot. Een oude blinde man, nors, die met zijn voelstok om zich heen zwaait, met niet alleen de bodem maar ook de wervelingen rondom hem als weg te werken weerstand. Hij ziet niks, maar voelt alles en slaat kapot wat binnen zijn tastende bereik komt. Hardop uitgesproken wensen zwermen als porseleinen vlinders om hem heen en hij mept ze wild in stukjes. Afkloppen is de lucht vrij maken en de status quo herstellen. Afkloppen is met terugwerkende kracht het geluid van een paar uitgesproken woorden omvormen tot de magische hartklop van de natuur. Een kwestie van baas boven baas.

Enfin, mijn dochter wordt overmoedig, aangespoord door mijn medewerking aan de oeroude bezweringsrite en denkt het lot nog een rondje meer om haar tuintje te kunnen leiden. En dus zegt ze: “Volgens mij gaat het regenen vanmiddag! En stormen, heel erg! En heel lang!! Vast en zeker!!” En we kloppen lekker niet af.

’s Middags regent het. Hard. En lang. We hebben het Lot beledigd.