Biljartbal

Billy Biljartbal rolt onopgemerkt de deur van het café uit. Meteen al krijgt hij een dreun van een pump. ‘Had ik maar handen,’ verzucht hij, ‘dan kon ik even over mijn pijnlijke bolletje aaien.’ Lang laat hij het de pret niet drukken. Al snel leert hij manoeuvreren en ontwijkt hij schoenen van allerlei pluimage.

‘Wat was ik het zat,’ zegt hij bij zichzelf. ‘Dat afzichtelijk groen van dat laken. Het gedreun van die keu iedere keer. Daar is die pump van net niks bij.’

Hij passeert een ziekenhuis. Hij rolt binnen. ‘Even langs neurologie. Je weet nooit of al die stoten schade hebben veroorzaakt.’ In het ziekenhuisrestaurant neemt hij een espresso. ‘Wow, sterk zeg!’ Met een vies gezicht laat hij het staan.

Hij herneemt zijn tocht. Na tien minuten staat hij voor Tattoo Henk. Daar laat hij een tatoeage zetten. In het café zag hij armen vol voorbeelden. Wat al die mensen niet meer lukt, kan hij wel bewerkstelligen: zich onderscheiden. Knappe biljartbal die hem dit nadoet.